pARTisan_32

Артур Клінаў
Узыходжаньне і заняпад Вялікай Калгасьніцы
Вялікая Калгасьніца
ў Пантэоне багоў-дэміургаў
Краіны Шчасьця
Пантэон савецкіх багоў уяўляў зь сябе
дзьвюхпалатны парлямэнт. Усе ранейшыя –
хрысьціянскія, юдэйскія, мусульманскі і іншыя
багі – былі зрынутыя ў першыя ж гады працоўнасялянскай
улады. Замест іх быў узьведзены свой
Алімп з багоў-дэміургаў – стваральнікаў Новага
сьвету і пэрсаніфікаваных богагерояў. Кожная з
гэтых палат мела сваю гіерархію. У багоў-дэміургаў
піраміду вянчаў Вялікі Камуніст – галоўны творца
будучай Краіны Шчасьця. За ім, на прыступку
ніжэй, стаялі Вялікі Рабочы і Вялікая Калгасьніца
або Сялянка. Далей ішлі Вялікі Шахтэр, Сталявар,
Будаўнік, Вялікі Вучоны, Хлапкавод, Салдат,
Спартоўца, Пісьменьнік, Мэханізатар і далей
па сьпісе вялікіх. Ля падножжа піраміды стаялі
памерам крыху менш, але ўсё адно Вялікія Піянэр
і Акцябронак.
Гіерархію богагерояў адкрываў Вялікі Ленін –
першы пэрсаніфікаваны бог Краіны Саветаў.
Праўда, у трыццатыя, саракавыя, на пачатку
пяцідзясятых ягонае месца ўзурпаваў яшчэ
пры жыцьці іншы богагерой – Вялікі Сталін.
Але сьмерць гэтага бога расставіла ўсё па сваіх
месцах паводле справядлівасьці: калі ты не
дэміург, нельга стаць богам яшчэ пры жыцьці.
Памры, калі хочаш трапіць у Пантэон герояў.
Сталіна скінулі зь Вялікіх, на ягонае месца вярнулі
Вялікага Леніна, а на прыступку ніжэй паставілі
двох вялікіх нямецкіх прарокаў – Маркса і
Энгельса, дзе яны нязьменна і заставаліся да
поўнай і канчатковай пагібелі савецкіх багоў.
Парадак тых, хто стаяў на прыступках ніжэй, ужо
ня меў прынцыповага значэньня. Канфігурацыя
гіерархіяў мянялася ў залежнасьці ад палітычнае
кан’юнктуры і эпохі. Вялікі Фэлікс, Вялікі Кіраў,
Вялікі Сьвярдлоў, Вялікі Камо, Вялікая Люксэмбург.
Новыя героі сыходзілі ў Вальгалу і цясьнілі
папярэдніх багоў – Вялікі Горкі, Вялікі… Хтосьці
ішоў у Пантэон проста зь вялікага экрану – Вялікі
Чапаеў. Ну і, вядома, самае значнае і масавае
папаўненьне дала Другая сусьветная вайна.
Сотні і сотні як рэальных, так і ўяўных герояў
узыйшлі на Алімп і рассыпаліся па краіне
тысячамі помнікаў, карцін, назвамі вуліц, дамоў
культуры, бібліятэк, заводаў і параходаў.
Потым будзь-якога значнага папаўненьня
не адбывалася, калі не лічыць богагерояў –
заваёўнікаў космасу. Вялікі Юры Гагарын узьляцеў
на самыя вяршыні Алімпу, пацясьніўшы шматлікіх
Вялікіх Клясыкаў марксізму-ленінізму. Ну а Вялікі
Касманаўт пад «бурныя, працяглыя авацыі»
савецкага народу і поклічы «ўра!» трыюмфальна
падняўся ў палату багоў-дэміургаў.
Уваход у Вальгалу партыйных правадыроў
эпохі брэжнеўскага застою ня выклікаў
асаблівага энтузіязму ў старажылаў Асгарду,
як і сьвятарнага трымценьня ў зямной паствы.
Вера ў сьветлую будучыню пакрысе сыходзіла,
таму зрабіцца богам было ўсё складаней. Нават
самога Брэжнева – Вялікага героя Малой зямлі,
Вялікага заваёўніка Цаліны, уладальніка ўсіх
магчымых ордэнаў і ўзнагарод – народ праводзіў
ужо не ў Вальгалу, прыстанак герояў, а на могілкі
ля крамлёўскай сьцяны. Заканчвалася эпоха
савецкага паганства, вярталася на пакінутыя
колісь месцы паганства праваслаўнае.
Праваслаўнае паганства
і савецкая ўлада
Вікінг – кунунг (князь) Вальдэмар, што хрысьціў
Русь, быў паганцам, які прыняў хрысьціянства
праз палітычную неабходнасьць, каб ажаніцца
з Ганнай – сястрой бізантыйскіх імпэратараў
Васіля і Канстанціна. Да гэтага ён пасьпеў
зьдзейсьніць паганскую контрарэфармацыю
супраць хрысьціянства, якое
ўжо ўсталёўвалася ў Кіеве (як
вядома, першым уладаром,
які прыняў на Русі
хрысьціянства, была княгіня
Вольга, маці Сьвятаполка –
бацькі Вальдэмара) – забіў
7
свайго брата Яраполка