หลากมุมมอง ชายแดนใต้

แลกเปลี่ยนเป็นอาหารลงกระเพาะ จะไม่มีใครรีรอลังเลอีก ทุกคนต้องรีบก้าวไปข้างหน้า
และรอช้าไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ป่าไม้ถูกทะลายราบเหมือนลมพายุซัดกระหน่ า...ที่สุดนาฮาน
ดุลละก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองก าลังจนมุม เขาเดินโซซัดโซเซเหมือนคนบ้าที่ไม่สามารถแหวก
วงล้อมความยากจนแสนสาหัสนี้ออกไปได้...(ธงชัย สุรการ. 2523-2524. หน้า 92)
เมื่อวิถีชีวิตในยุคการพัฒนาเร่งเร้าให้ผู้คนต้องเร่งรีบออกไปแก่งแย่งสินค้าเกษตร
กันในตลาด ชีวิตลูกจ้างอย่างนาฮานจ าต้องท างานให้เร็วและไม่ให้เกิดความผิดพลาดได้
การท างานหนักตั้งแต่เช้ามืดผสมกับความเหนื่อยล้าที่สะสมเร่งให้นาฮานหงุดหงิดง่าย
ทั้งนายจ้างและลูกจ้างต่างระเบิดอารมณ์รุนแรงเข้าใส่กันโดยไม่รั้งรอ ท าให้ชีวิตในแต่ละวัน
ของนาฮานลืมค าว่า “สันติภาพ” ไปได้เลย
“นาฮาน นาฮาน ไปเอาเข่งที่บ้านด้วย”
“กระสอบตั้งอยู่บนลังหน้าบ้านนะ”
“บอกนายีด้วยให้เอาน้ าตั้งเตาไว้” ฯลฯ
“นาฮานโว้ย อย่าอืดอาดนักซี่”
“ให้ตายซี่...”
นาฮาน ดุลละ สบถอย่างฉุนเฉียว แต่ก็ต้องเป็นฝ่ายจ านนในที่สุด
(ธงชัย สุรการ. 2523-2524. หน้า 90)
คนจนต้องการแค่อิ่มท้อง หรือหาได้แค่ท้องอิ่ม หรือแม้แต่ท้องอิ่มก็ยังยาก
จะหาได้ เฉกเช่นตัวละครอย่างนายจัน วิสัย ที่ถูกกระบวนการเชิงโครงสร้างเปิดโอกาสให้
คนข้างบนคอยเอาเปรียบอยู่เสมอ ท าให้นายจัน วิสัย เผชิญหน้ากับความจนทุกวันๆ
ภาพของนายจัน วิสัย จากเสียงเล่าผ่านมุมมองของนาฮานฉายชัดในฐานะภาพตัวแทนที่มี
ลักษณะความจนอย่างครบถ้วนไม่ว่าจะเป็นบุคลิกภาพภายนอก “...ใบหน้าที่แดงก่ า ผมยุ่ง
เป็นกระเซิงเหมือนหญ้าแห้ง นาฮาน ดุลละ จะได้กลิ่นเหล้าโชยมาบางเบา พร้อมกับเสียง
ลมหายใจที่ดังฮึดฮัดเหมือนเสียงรถยนต์ติดขัด” (ธงชัย สุรการ. 2523-2524. หน้า 92)
รวมถึงการมีน้ าอดน้ าทนแต่ยังจนดักดาน ดังเสียงเล่าผ่านค าบอกเล่าเชิงเปรียบเทียบของ
นายจัน วิสัย ตอนหนึ่งว่า
หลากมุมมอง : ชายแดนใต้
65