หลากมุมมอง ชายแดนใต้

ไปแล้วที่ของบังมานนั่นไม่ถึงไร่เสียด้วยซ้ า แต่ตอนหลังราคาขึ้นไปถึงสิบล้าน มันยังไม่ยอม
ขาย...มันโง่นะไม่ว่า...” (กนกพงศ์ สงสมพันธุ์. 2549, หน้า 65, 66, 67-68)
อย่างไรก็ตาม หลังจากโรงแรมอันดามัน อินน์ ด าเนินกิจการได้เพียงสองปี
ก็มีเหตุให้ “ซัลมาน” ต้องตัดสินใจเลิกชีวิตชาวประมง เนื่องจากการที่ซัลมานใช้เวลาในแต่
ละวันครึ่งหนึ่งคลุกเคล้าอยู่ในทะเล ใช้เรือและเครื่องมือง่าย ๆ ในการจับสัตว์น้ าชายฝั่งและ
มีวิถีชีวิตที่วนเวียนไปตามฤดูกาลของธรรมชาติและทรัพยากรได้กลายเป็นภาพตัวแทนของ
ความงามอันเก่าแก่ที่ยังหลงเหลืออยู่ให้นักท่องเที่ยวได้ชื่นชมแต่ในทางตรงกันข้าม ซัลมาน
รู้สึกสูญเสียความเป็นอิสระและเสรีภาพในโลกของตนเอง ดังเช่น “ทุกเช้าเมื่อเขากลับเข้า
มา นักท่องเที่ยวชอบไปรอถ่ายภาพเขาโดยเฉพาะตอนเขาดับเครื่องแล้วหันมาจ้ าพายเรือ
ขึ้นเกยหาด” (กนกพงศ์ สงสมพันธุ์. 2549, หน้า 70) พฤติกรรมจ้องมองของนักท่องเที่ยว
ไม่เพียงเร่งให้ซัลมานทิ้งอาชีพชาวประมงพื้นบ้าน แยกตนเองและครอบครัวออกจากคนอื่น
หากยังกดดันให้ซัลมานต่อต้านและตอบโต้ด้วยวิธีการที่รุนแรงหากเห็นนักท่องเที่ยวขอ
ถ่ายรูปกับลูกเมียของเขา
“เอามานี่!” เขาตะคอกเสียงดุดัน ลูกสาวของเขายื่นมือแบแบงก์ให้อย่างขลาด ๆ
ข้าพเจ้ารู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาฉับพลัน เห็นคุณผู้หญิงก็อยู่ในอาการฮึดฮัดไม่ผิดกัน
ซัลมานคว้าแบงก์ขึ้นมาขย า และโดยไม่คาดคิด เขาขว้างก้อนแบงก์นั่นใส่หน้า
ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าสั่นเทิ้มเหมือนโดนน้ าลายรด แต่ก่อนจะทันแสดงกิริยาใด ๆ โต้ตอบ
ซัลมานก็ตะคอกตามมา
“กูขอซื้อฟิล์มข้างในด้วยเงินโสโครกนั่น!...”
“นี่มันอะไรกัน?!... จะมากไปแล้วนะ” คุณผู้หญิงเจ้าของกล้องแหวขึ้นอย่างไม่
เกรงกลัว แต่ซัลมานก็ท าให้หล่อนต้องกลัวจนได้ เมื่อเขาสาวเท้าเข้าไปหาพร้อมใบหน้า
ถมึงทึง
ข้าพเจ้าตะลึงจนตัวชา เมื่อเรียกสติคืนมา ข้าพเจ้าพยายามสรุปสถานการณ์
ทั้งหมดในเวลาจ ากัด และ โดยไม่โต้ตอบด้วยค าพูดใด ข้าพเจ้าปลดฟิล์มให้เขาไป
หลากมุมมอง : ชายแดนใต้
77