หลากมุมมอง ชายแดนใต้

…เจ้าของโรงแรม...ถึงตอนนี้เขาไม่มีความจ าเป็นใด ๆ ที่ต้องได้ที่ดินผืนนั้นมาไว้ใน
ครอบครองอีกแล้ว เขาเพียงเสนอเงินให้เปล่ากับซัลมานเดือนละสี่พันบาท ให้ซัลมานออก
เรือตามปกติ เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับปลา ซึ่งซัลมานหามาได้สักตัว เพียงแต่เขาอยากเห็น
ซัลมานเป็นชาวประมงที่ท าตัวเช่นชาวประมงจริง ๆ นั่นรวมไปถึงว่า ซัลมานจะต้องไม่
หงุดหงิดเมื่อนักท่องเที่ยวขอถ่ายภาพด้วย หรือหากเขาฉลาดพอยอมให้นักท่องเที่ยวนั่งเรือ
เล่นบ้าง เขาก็อาจได้โบนัสพิเศษก้อนงาม ‘บางทีแกอาจได้รับทิปจากพวกขอถ่ายรูปนั่นนะ’
เถ้าแก่พูดให้มันเห็นแบบนี้แหละ” แหลมเลียนเสียงสูงของเจ้าของโรงแรมขณะเล่า ‘อย่าง
แกให้พวกนั้นนั่งเรือเล่น ใครจะใจจืดใจด าไม่ออกค่าน้ ามันให้แก ยังมีค่าทิปนั่นอีก’
ไม่ทันเถ้าแก่จะว่าอะไรต่อ มันจวกโครมเข้าปากครึ่งจมูกครึ่งแถมยังโง่ถ่มน้ าลายรดหน้าเถ้า
แก่เสียอีกแน่ะ” (กนกพงศ์ สงสมพันธุ์. 2549, หน้า 72-73)
จริตและรสนิยมของนักท่องเที่ยวประกอบกับอ านาจทุนในโลกสมัยใหม่ไม่เพียง
ก้าวล่วงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของซัลมาน หากยังท าลายศักดิ์ศรี ความภาคภูมิใจ
และความเป็นตัวตนของเขาจนหมดสิ้น ซัลมานไม่อาจท าใจยอมรับความเปลี่ยนแปลงที่
เกิดขึ้นได้ เขาปฏิเสธการอยู่ร่วมกับโลกสมัยใหม่เพราะรู้สึกถึงความแปลกปลอมและการเข้า
กันไม่ได้อย่างสิ้นเชิง ซัลมานก้าวร้าวและใช้ความรุนแรงตอบโต้นักท่องเที่ยวทุกคนที่ท าให้
เขารู้สึกว่าเขาเป็นของแปลก หรือแม้แต่คนในครอบครัวของเขาเองที่ยินดีหรือเต็มใจให้
นักท่องเที่ยวถ่ายรูปจะได้รับผลไม่แตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม การตัดสินใจขายที่ดินซึ่งซัล
มานพยายามปกป้องรักษาไว้ในเวลาต่อมา อาจไม่ใช่บทสรุปของความพ่ายแพ้หรือ
ความรู้สึกอับจนหนทางต่อสู้กับการรุกรานของระบบตลาด แต่อาจหมายถึงความพยายาม
ครั้งใหม่ที่จะด ารงชีวิตเสรีและศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์เอาไว้
หลากมุมมอง : ชายแดนใต้
79