André Gide - Pastoral Senfoni

elirginleştiren, karlı tepeleri aydınlatan seher ışığı gibi, ani bir şimşek gibi
mistik bir renk geldi yüzüne. Ona bakarken, meleğin uyuyan suyu
uyandırmak için indiği Bethesda Havuzunu[4] hatırlayıverdim. Gertrude’un
gözlerimin önünde birdenbire bir meleğe dönüşebilmesi hayranlık uyandırdı
bende. Çünkü yüzünü aydınlatan bu ışıkta, zekâdan çok Tanrı sevgisi vardı.
Öyle bir şükran duygusu ve aşkla doldum ki, zavallı kızın alnına
kondurduğum öpücüğü yüce Tanrı’ya adıyormuşum gibi hissettim.
Bu ilk sonucu elde etmek ne kadar zor olduysa, hemen arkasından
gelen gelişmeler de bir o kadar hızlı oldu. Bugün buradan bakınca ilerlemek
için geçtiğimiz yolları hatırlayabilmek uğruna çok çaba sarf etmem
gerekiyor; öyle ki bazen Gertrude, metodumuzla dalga geçiyormuş gibi bazı
adımları atlaya atlaya ilerlemeye başladı. Önceleri nesnelerin çeşitlerini
göstermek yerine, niteliklerini anlatma konusunda ısrar ettiğimi hatırlıyorum:
Sıcak, soğuk, ılık, tatlı, acı, sert, yumuşak, hafif... Sonra hareketlere
geçmiştim : Uzaklaştırmak, yaklaştırmak, kaldırmak, karşılaşmak, yatmak,
bağlamak, dağıtmak, toplamak... Daha sonra metodu bir kenara bıraktım,
konuşmalarımı takip edip edemediğini çok düşünmeden, onunla konuşmaya
başladım. Bana istediği şekilde sorular sormasını sağlamaya çalışarak, onu
teşvik edecek şekilde, yavaş yavaş konuşuyordum. Onu tek başına bıraktığım
zamanlarda o da boş durmuyordu elbette, çünkü tekrar yanına gittiğim her
defasında yeni bir sürprizle karşılaşıyor, bir gece geçmesine rağmen onu
bıraktığım yerden daha ileride buluyordum. Kendime sık sık tekrarladığım
gibi, havaların ısınması ve baharın yavaş yavaş bastırması da kışı işte böyle
yener. Gerçekten de birçok kere karların eriyişini seyredip hayran
kalmışımdır: Sanki görüntü hiç değişmez, ama kalın kardan manto, toprağın
altına doğru çekilir. Amélie her kış bu görüntüye aldanıp karın hiç
erimediğini, azalmadığını söyler bana. Kar hâlâ eskisi kadar kalınmış gibi
görünür, ama birdenbire bazı yerlerde bir hareket olduğunu, karın yerini yeni
bir hayata bıraktığını fark edersiniz.
Sürekli olarak ocağın başında oturmaktan yaşlı bir kadın gibi solup
zayıflayacağından korkarak, Gertrude’u dışarı çıkarmaya başlamıştım. Ama
yürümeyi, sadece benim koluma tutunmak şartıyla kabul ediyordu. Bana
bunu anlatacak kadar konuşamadan çok önce, evden ilk çıktığımızda
duyduğu şaşkınlık ve korkudan anlamıştım ki ilk defa dışarı çıkıyordu. Onu
bulduğum o kulübede kimse onunla ilgilenmemiş, ona yalnızca ölmeyeceği
kadar yiyecek vermişlerdi. Ölmeyeceği kadar diyorum, çünkü yaşaması için
demeye dilim varmıyor. Onun karanlık evreni, daha önce hiç dışına