André Gide - Pastoral Senfoni

diş çıkardığını biliyorum (daha doğrusu her ağlamaya başladığında annesi
neden olarak bunu gösteriyor). Ama annesinin ya da Sarah’nın her
mızmızlanmasında aceleyle koşup geleceğini bilmek, Claude’u daha çok
bağırıp ağlamaya itmez mi, onu naza alıştırmaz mı? Birkaç defa bıraksalar da
(özellikle de benim olmadığım zamanlarda) bıkana kadar ağlasa, daha az
ağlamaya alışırdı diye düşünüyorum. Ama şunu da iyi biliyorum ki onu
susturmak için asıl benim orada olmadığım zamanlarda daha bir acele
ediyorlar. Sarah annesine benziyor, işte tam da bu yüzden onu yatılı okula
vermek isterdim. Annesinin o yaştaki haline, nişanlı olduğumuz
zamanlardaki Amélie’ye benzese neyse, ne yazık ki onun bugünkü, hayat
şartlarıyla değişmiş endişeli haline benziyor; hayatın zor yanlarını bulup
onları daha da büyüten haline demek daha doğru olur (çünkü Amélie onları
bulup büyütmek için uğraşır durur). Oysa ben bugün, bir zamanlar kalbimin
her asil hareketine gülümseyen, hayatımı birleştirmeyi hayal ettiğim, ışığa
doğru giderken bana yol gösterdiğine inandığım o meleği tanımakta güçlük
çekiyorum artık... Ya da aşk gözlerimi mi kapatmıştı o zamanlar acaba?
Çünkü Sarah’nın çok sıradan şeylerle ilgilendiğini fark ediyorum bugünlerde,
aynı annesi gibi yalnızca basit ve bayağı şeylerle uğraşmaya veriyor kendini,
içinden gelen hiçbir arzu ve heyecan olmadığından yüz hatları bile aynı
annesininki gibi donuk, kasvetli ve sert. Şiire, daha genel anlamda okumaya
karşı, hiçbir ilgisi eğilimi yok. Annesiyle konuştukları konular arasında
benim de katılmayı arzu edeceğim bir konuya rastlamadım. Onlarla olduğum
zamanlarda, çalışma odamda yapayalnız olduğum zamanlardan daha yalnız
hissediyorum kendimi, bu da bana acı veriyor ve daha sık kapanıyorum
odama.
Sonbahardan beri edindiğim başka bir alışkanlık da havanın erken
kararmasının verdiği cesaretle ziyaretlerimi çabuk bitirip eve erken dönme
fırsatı bulduğumda Melle de la M.’ye uğrayıp orada çay içmek. Louise de la
M.’nin geçen Kasım ayından beri Gertrude’den başka Martins’in emanet
ettiği üç kör kızı daha evinde barındırdığından bahsetmemiştim. Şimdi bu
kızlara ufak tefek işlerle uğraşmayı ve okumayı öğretme sırası Gertrude’da,
kızcağızlar buna şimdiden alıştılar bile.
“Tahıl ambarı”nın bu sıcak çatısının altında olduğum zamanlarda
kendimi öyle huzurlu, öyle güçlü hissediyorum ki birkaç gün gidemesem
içimde büyük bir eksiklik duyuyorum. Melle de la Louise, Gertrude ve öteki
üç misafirine bakmak konusunda sıkıntı çekmeyecek, bundan rahatsız
olmayacak biri, ayrıca üç hizmetçisi ona büyük bir bağlılıkla yardım ederek