André Gide - Pastoral Senfoni

görebileceğimi söyledi.
O akşam onu tekrar görebildim. Arkasındaki yastıklara dayanmış,
neredeyse oturur gibi uzanmıştı yatağına. Toplanıp alnının üstüne doğru
örülmüş saçları, onun için topladığım unutmabeni çiçekleriyle süslenmişti.
Sanırım biraz ateşi vardı, çok sıkıntılı gözüküyordu. Ona uzattığım
elimi, ateş gibi yanan elleri arasında sakladı. Bense yanında ayakta
duruyordum.
“Size bir şey itiraf etmem gerekiyor papaz efendi, çünkü bu gece
öleceğimden korkuyorum. Bu sabah size yalan söyledim... Çiçek toplamak
için değildi... Kendimi öldürmek istediğimi söylesem beni affedebilir
misiniz?”
Narin ellerini bırakmadan yatağının yanına diz çöktüm. Fakat o elini
çekti ve alnımı okşamaya başladı. Göz yaşlarımı ondan saklamak ve
hıçkırıklarımı bastırmak için yüzümü çarşafa gömdüm.
“Bunun kötü bir şey olduğunu mu düşünüyorsunuz?” dedi tatlı bir
sesle. Hiçbir şey söylemediğim için devam etti:
“Dostum dostum, görüyorsunuz ki kalbinizde ve hayatınızda çok
büyük bir yer kaplıyorum. Buraya geri döndüğümde ilk fark ettiğim şey bu
oldu. Benim kapladığım yerin bir başkasına ait olduğunu ve o kişinin de bu
yüzden çok acı çektiğini fark ettim hemen. Benim suçum bunu daha önce
anlamamak ya da daha doğrusu (çünkü aslında bunu biliyordum) beni
sevmenize izin vermek. Ama onun yüzünü gördüğümden, zavallı yüzündeki
o derin üzüntüyü fark ettiğimden beri bu acının benim eserim olduğu
düşüncesine katlanamıyorum... Hayır hayır, suçu kendinizde aramayın, ama
bırakın beni gideyim ve mutluluğunu ona geri verin.”
Alnımı okşayan eli durdu, bu eli tutarak öpücüklere ve gözyaşlarına
boğdum. O ise sabırsızlıkla çekti elini. Yeni bir sıkıntı kaplamıştı içini.
“Hayır, demek istediğim bu değildi. Hayır, bu değil söylemek
istediğim.” diye tekrar etti. Alnının terden ıslandığını gördüm. Sonra göz
kapaklarını indirdi, düşüncelerini toparlamak ya da göremediği zamanlardaki
halini hatırlamak için bir süre kapalı tuttu gözlerini. Önce kederli ve bitkin,
gözlerini açmasıyla canlanan ve sonuna doğru hırçınlaşacak kadar yükselen
bir sesle konuşmaya başladı:
“Bana görme imkânını kazandırdığınız zaman, gözlerim hayal
ettiğimden çok daha güzel bir dünyaya açıldı. Evet gerçekten, gündüzün bu
kadar aydınlık, havanın bu kadar parlak, gökyüzünün bu kadar uçsuz
bucaksız olduğunu tahmin etmiyordum. Ayrıca insanların bu kadar kemikli