André Gide - Pastoral Senfoni

“Senin gördüğün kadar güzel değiller, sevgili Gertrude.”
“Hayır, daha güzel olduklarını söyleyin lütfen.”
“Senin gördüğün kadar güzeller o zaman.”
“Ve size şu gerçeği söylerim ki, Süleyman bütün o görkemine rağmen,
bu çiçeklerden bir tanesi kadar bile güzel giyinmiş değildi.” dedi İsa’nın
sözcüklerini aktararak. Sesi o kadar melodikti ki, bu sözleri ilk defa
duyuyormuşum gibi geldi bana.
“Bütün o görkemine rağmen...” diye tekrar etti düşünceli düşünceli.
Sonra bir an sustu. Ben devam ettim:
“Tekrar söylüyorum Gertrude, gözleri olan insanlar bakmayı
bilmeyenlerdir.”
Kalbimin derinliklerinden şu duanın yükseldiğini duydum: “Tanrım,
akıllı insanlardan sakladıklarını, bu zavallılara verdiğin için sana şükürler
olsun!”
Neşeli bir heyecan içindeydi:
“Ah bir bilseydiniz, bir bilebilseydiniz bütün bunları ne kadar
kolaylıkla hayal edebildiğimi. Bakın! Size manzaranın tasvirini yapmamı
ister misiniz? Arkamız, tepemiz ve bütün çevremiz reçine kokulu, koyu
kırmızı gövdeli, rüzgâr eğmek istediğinde karşı koymayıp inleyerek sallanan
uzun, koyu renkli, dalları yatay çamlarla dolu. Ayaklarımızın altında, açılıp
dağın üzerine konmuş eğik bir kitap gibi uzanan yeşil ve alacalı bulacak,
gölgede mavileşen, güneş ışığıyla altın sarısına dönen çimenlik. Bu kitabın
kelimeleri ise çiçekler, yılan otu, düğün çiçekleri, laleler, güzel Süleyman
zambakları. Madem insanların gözlerinin kapalı olduğunu söylüyorsunuz,
melekler geliyor bu kitabı okumaya, inekler de çıngıraklarıyla heceliyorlar
kitabın kelimelerini. Kitabın tam altında dumanları üzerinde tüten, bizden çok
uzaklardaki göz kamaştırıcı Alpler’den başka kıyısı olmayan, sütten büyük
bir nehir bütün gizli uçurumları örterek akıyor... İşte Jacques’in gitmesi
gereken yer. Söylesenize, yarın gideceği doğru mu?”
“Yarın gitmek zorunda. Seninle konuştu mu?”
“Hayır konuşmadı, ama ben anladım. Uzun süre burada olmayacak
galiba?”
“Bir ay... Gertrude, sana bir şey sormak istiyorum. Neden Jacques’in
seninle buluşmak için kiliseye geldiğini anlatmadın bana?”
“Sadece iki kere geldi. Ah! Sizden hiçbir şey saklamak istemedim, ama
sizi üzmekten korkuyordum.”
“Söylemeyerek daha çok üzdün beni.”