André Gide - Pastoral Senfoni

-İKİNCİ DEFTER-
25 NİSAN
Uzun süredir bu deftere yazı yazma fırsatım olmadı.
Kar sonunda erimiş, yollar kullanılabilir hale gelmişti. Yolların
açılmasıyla, kar yüzünden mahsur kaldığımız süre boyunca sürekli ertelemek
zorunda kaldığım görevlerimi yerine getirme fırsatını buldum. Nihayet dün
kendime ayıracak biraz zamanım oldu.
Dün gece bu deftere yazdıklarımı baştan sona okudum...
Kalbimin uzun süre itiraf edemediği bu duyguyu isimlendirmeye
cesaret ettiğim bugün, şimdiye kadar nasıl yanıldığımı, Amélie’nin daha önce
bu deftere kaydettiğim sözlerinin bana neden gizemli geldiğini, Gertrude’un
saf itiraflarından sonra bile nasıl hâlâ onu sevip sevmediğimden şüphe
edebildiğimi kısmen açıklayabiliyorum kendime. Aslında, evlilik dışı aşkın
olabileceğini kesinlikle kabul etmiyor ve beni tutkuyla Gertrude’a doğru iten
duygularımın içinde, yasak olan bir şeylerin olabileceğine inanmıyordum.
Hatta itiraflarının saflığı ve içtenliği bu düşüncelerimde bana destek
oluyordu. Kendi kendime, “o bir çocuk” diyordum. Gerçek aşk insanı şaşkına
çevirir, utanıp kızarmadan yaşanmaz.
Kendi açımdan baktığımdaysa, onu sakat bir çocuğu sever gibi
sevdiğime inanıyordum. Onunla bir hastayla ilgileniyormuş gibi ilgileniyor,
duygularımı ahlaki bir görev, bir sorumluluk şekline sokuyordum. Evet
gerçekten, önceden anlattığım gibi benimle konuştuğu akşam kendimi o
kadar hafiflemiş, o kadar huzurlu hissetmiştim ki ne yanıldığımın, ne de
aramızdaki konuşmaları bu yanılgıyla yorumladığımın farkındaydım. Çünkü
aşk ayıplanması gereken bir şeydi benim için ve ayıp olan her şeyin, ruhu
eğip bükerek bozduğunu düşünürdüm. Ruhumda bir ağırlık hissetmediğim
için de âşık olduğuma inanmıyordum.
Yaptığımız bu konuşmaları olduğu gibi aktarmakla kalmayıp aynı ruh
halini koruyarak kaydetmişim bu deftere. Doğruyu söylemek gerekirse, ancak
dün gece, bu notları okurken anladım her şeyi...
***
Jacques’in okula dönüşünden kısa süre sonra (yolculuğundan önce
Gertrude’un onunla konuşmasına izin vermiştim; tatilin kalan birkaç günü