André Gide - Pastoral Senfoni

çocuklara rehberlik ettiği türden gezilerdir. (Burada belirtmekten gurur
duyarım ki Charlotte, Gertrude ile yakından ilgileniyordu.) Ben de böylece
çay saatinde, her zaman birlikte çay içtiğimiz büyük salonda Amélie’yle baş
başa kaldım. Benim istediğim de buydu, çünkü ne zamandır onunla
konuşmayı bekliyordum. Amélie ile o kadar nadir baş başa kalabiliyorduk ki,
konuşmaya çekinir gibiydim. Ayrıca onunla konuşacağım konunun sanki söz
konusu olan Jacques’in değil de, benim itiraflarımmış gibi önemli olması
canımı sıkıyordu. Konuşmaya başlarken, birlikte aynı hayatı yaşayan,
birbirini sevmiş iki insanın, birbirlerine karşı nasıl bu kadar yabancı, bir
duvarla ayrılmış gibi nasıl bu kadar uzak olabildiklerini (ya da bu hale nasıl
geldiklerini) anlamaya çalışıyordum. Böyle durumlarda gerek bizim
karşımızdakine, gerekse karşımızdakinin bize yönelttiği sözler, araya giren bu
duvarın ne kadar dirençli olduğunu ve daha dikkatli olmazsak bu duvarın
nasıl kalınlaşacağını haber veren sonda darbeleri gibi hüzünle yankılanır.
O, çay doldururken ben konuşmaya başladım:
“Jacques dün gece ve bu sabah benimle konuştu.”
Dün Jacques’in benimle konuşurken ki ses tonu ne kadar kendinden
eminse, benim şu andaki ses tonum da o kadar ürkekti.
“Bana Gertrude’a olan aşkından bahsetti.”
Çok sıradan bir şeyden bahsediyormuşum, daha doğrusu zaten bildiği
bir şeyi anlatıyormuşuın gibi, bana bakmadan ve ev işleriyle uğraşmaya
devam ederek, “Bu konudan bahsetmekle iyi etmiş.” dedi.
“Bana onunla evlenme isteğinden bahsetti, daha doğrusu kararından.”
“Zaten belliydi.” diye mırıldandı omuzlarını hafifçe silkerek.
Biraz sinirli bir şekilde, “Demek ki sen de bundan şüpheleniyordun.”
dedim.
“Bunun olacağı uzun zamandır belliydi. Ama tabii erkekler böyle
şeyleri fark edemezler.”
Sinirlenip karşı gelmek bir işe yaramayacaktı; ayrıca söylediklerinde
doğruluk payı da yok değildi. Ben de ancak şöyle itiraz edebildim:
“Bu durumda beni de uyarman gerekirdi.”
Tereddüt ettiği zamanlarda yaptığı gibi, başını yana eğip dudaklarının
kenarını şüphelerini tamamen belli edecek şekilde bükerek gülümsedi hafi
fçe:
“Fark etmediğin her şey için seni uyarmaya kalksaydım!..”
Ne ima etmek istiyordu? Bunu ne biliyor, ne de bilmek istiyordum. Bu
yüzden konuyu değiştirdim: