André Gide - Pastoral Senfoni

Kızın ona bıraktığı elini dudaklarına götürdüğünü gördüm. Sonra çıkıp
gitti. Ardından yine hiç ses çıkarmadan merdivenleri indim. Yeni girdiğimi
sanması için kilisenin kapısını ses çıkaracak şekilde açıp kapattım:
“Söyle bakalım Gertrude, eve dönmeye hazır mısın? Org çalışmaların
nasıl gidiyor?” diye sordum hemen.
En doğal haliyle yanıt verdi:
“Çok iyi, bugün gerçekten çok iyi gelişmeler kaydettim.”
Büyük bir hüzünle doldu yüreğim, ama ne o ne de ben, az önce
anlattıklarımla ilgili herhangi bir imada bulunduk.
Jacques’la baş başa kalmak için sabırsızlanıyordum. Karım, Gertrude
ve çocuklar genellikle akşam yemeğinden sonra fazla oturmadan yatmaya
gider, bizi üzerinde geç saatlere kadar çalıştığımız işlerimizle baş başa
bırakırlardı. Ben de o anı bekliyordum. Diğer yandan Jacques’la
konuşacağımı düşününce kalbim öyle sıkışıyor, içimdeki duygular öyle
birbirine karışıyordu ki, bana acı veren bu konuyu açmaya cesaret edemiyor,
hatta nereden başlayacağımı bile bilemiyordum. Bütün tatili bizimle
geçirmeye karar verdiğini söyleyerek sessizliği birdenbire bozan o oldu. Oysa
daha birkaç gün önce Yukarı Alpler’e gitme düşüncesinden bahsetmiş, karım
ve ben de bu fikrini çok beğenerek onaylamıştık. Kendine yol arkadaşı olarak
seçtiği arkadaşım T.’nin onu beklediğini biliyordum. Bu ani karar
değişikliğinin tesadüfen yakaladığım şu hayret verici sahneyle ilgili olduğu
bence çok açıktı. Önce çok sinirlendim. Ardından, kızgınlığımı gösterirsem
oğlumun bana bir daha hiç açılmamasından ve kötü sözler söyleyerek pişman
olmaktan korkup kendime engel oldum. En doğal ses tonumu kullanmaya
çalışarak, “T.’nin bu yolculuk konusunda sana çok güvendiğini sanıyordum.”
dedim.
“Hayır, kesinlikle öyle bir şey yok. Hem zaten yerimi doldurmakta
güçlük çekmeyecektir. Burada da Oberland’da dinlenebileceğim kadar
dinleniyorum, hem dağlarda koşturmaktan daha iyi bir şekilde
değerlendirebilirim burada zamanımı.”
“Sonunda ilgilenebileceğin bir şey buldun burada demek?”
Ses tonumdaki ironiyi fark ederek bana baktı. Sonra neyi kastettiğimi
bilmediği için rahat bir tavırla cevap verdi:
“Kitapları kayak takımlarına tercih ettiğimi biliyorsunuz.”
Gözlerimi dikip bakma sırası bana gelmişti:
“Evet dostum... Peki, müzik çalışmalarına yardım etme saatlerinin
senin için kitap okumaktan daha çekici olduğunu düşünmüyor musun?”