André Gide - Pastoral Senfoni

döner. O yaşta insan arzularının farkına varabilir mi?”
“Ah evet, sadece o yaşta değil, çok sonraları bile arzularının farkına
yaramayabiliyor insan.” dedi sonunda garip bir şekilde.
Ses tonundaki vurgu ve gizemli hava canımı sıktı. Çünkü üstü kapalı
şeylerden hemen uzaklaşacak kadar samimi, açık sözlü bir yaradılışım vardır.
Ona dönüp bu cümleyle ne demek istediğini açıklamasını rica ettim.
“Hiçbir şey.” dedi üzgün üzgün. “Farkına varmadığın şeyler için
uyarılmak istediğini söyledin ya biraz önce, onu düşünüyordum.”
“Yani?”
“Yani bir insanı uyarmanın pek de kolay olmadığını söylüyordum
kendi kendime.”
Üstü kapalı konuşmalardan nefret ettiğimi ve prensip olarak bu tür
şeyleri kabul edemediğimi söylemiştim. Belki biraz sert ve kaba bir sesle,
“Seni anlamamı istediğin zaman kendini biraz daha açık ifade etmeyi
denersen iyi olur.” dedim.
Bu sözler ağzımdan çıkar çıkmaz da pişman oldum, çünkü bir an
dudaklarının titrediğini gördüm. Kafasını çevirdi, ayağa kalkıp odanın içinde
sendeler gibi birkaç adım attı.
“Amélie, neden her şey düzelmişken hâlâ bu kadar üzüyorsun
kendini?”
Bakışlarımın onu rahatsız ettiğini hissettim. Arkamı döndüm, başımı
ellerime dayayadım:
“Biraz önce çok sert konuştum, özür dilerim.”
O zaman bana doğru yaklaştığını duydum, sonra parmaklarını yavaşça
alnıma koyarak, şefkat dolu ve ağlamaklı bir sesle, “Zavallı dostum.” dedi.
Hemen ardından odadan çıkıp gitti.
Amélie’nin, bana gizem dolu gelen bu sözlerle ne demek istediğini
kısa süre sonra anladım. Konuşmalarımızı buraya olduğu gibi aktarmıştım. O
gün anladığım bir başka şey de Gertrude’un hemen gitmesi gerektiğiydi.
12 MART
Gertrude’a her gün biraz zaman ayırma görevini artık iyice
benimsemiştim, bu da günlük işlerime göre bazen birkaç saat, bazen birkaç
dakika sürüyordu.
Amélie ile bu konuşmayı yaptığımız günün ertesi, yeterince boş vaktim
vardı; havanın güzel olmasından da yararlanarak Gertrude’u alıp ormanda