André Gide - Pastoral Senfoni

alınları olduğunu da. Eve girdiğimde ilk dikkatimi çeken şey ne oldu biliyor
musunuz? Ah! Sanırım bunu her şeye rağmen söylemem gerekiyor size: İlk
gördüğüm şey yaptığımız yanlış oldu, günahımızı gördüm. Hayır itiraz
etmeyin. İsa’nın şu sözlerini hatırlıyor musunuz? 'Eğer kör olsaydınız, hiç
günahınız olmazdı.' Ama şimdi görebiliyorum... Ayağa kalkın papaz efendi.
Şuraya oturun, yanıma. Sözümü kesmeden dinleyin beni. Klinikte yattığım
dönemde, İncil’in daha önceden hiç bilmediğim bölümlerini, sizin bana
okumadığınız bölümlerini okudum, daha doğrusu okutturdum. Saint Paul’den
bir ayet hatırlıyorum, bütün bir gün boyunca kendi kendime tekrar edip
durmuştum: 'Ben, kanunların olmadığı zamanlarda gerçekten yaşıyordum,
ama ne zamanki gökten emirler geldi, günah tekrar canlandı ve işte şimdi ben
öldüm.'”
Büyük bir heyecan içinde ve yüksek sesle konuşuyordu. Son kelimeleri
öyle yüksek sesle söyledi ki dışarıdan birilerinin duyabileceğini düşünerek
rahatsız oldum. Sonra tekrar gözlerini kapadı ve sanki kendisi için
söylüyormuş gibi, mırıldanarak tekrar etti son kelimeleri:
“Günah tekrar canlandı ve işte şimdi ben öldüm.”
Titredim, kalbim korkudan buz kesmişti. Düşüncelerini başka yöne
çevirmek istedim:
“Sana bu ayetleri kim okudu?” diye sordum.
Gözlerini açıp dikkatle bana baktı:
“Jacques.” dedi. “Onun mezhep değiştirdiğini biliyor muydunuz?”
Bu kadarı fazlaydı artık. Susması için ona yalvaracaktım, ancak o hiç
durmadan devam ediyordu:
“Dostum, size çok acı şeyler söyleyeceğim. Aramızda hiçbir yalanın
kalmaması gerekiyor. Jacques’ı gördüğüm zaman hemen anladım ki benim
sevdiğim siz değildiniz, oydu. Yüzü tam sizin yüzünüzdü, yani sizin yüzünüz
diye hayal ettiğim yüz... Ah! Neden onu reddetmek için zorladınız beni?
Onunla evlenebilirdim...”
“Ama Gertrude, hâlâ evlenebilirsin!..” dedim ümitsizlikle haykırarak.
“Manastıra çekildi!” diye haykırdı.
Sonra hıçkırıklara boğuldu:
“Ah! Ona itiraf etmek isterdim!” diye inliyordu kendinden geçmiş bir
şekilde. “Çok iyi biliyorsunuz ki ölmekten başka bir çarem kalmadı artık.
Susadım. Lütfen birini çağırın, rica ederim. Boğuluyorum. Beni yalnız
bırakın. Ah! Sizinle bu şekilde konuşarak rahatlayacağımı sanıyordum. Gidin
buradan. Birbirimizi bir daha görmeyelim. Sizi görmeye katlanamıyorum!”