André Gide - Pastoral Senfoni

Ve ona kelebeklerin kanadarındaki renklerin çeşitliliğini anlattım.
28 ŞUBAT
Biraz daha geriye gideceğim, çünkü dün kendimi tamamen eğitim işine
verdim.
Kör alfabesini Gertrude’a öğretebilmek için önce benim öğrenmem
gerekiyordu. Ama o, alışmakta epey güçlük çektiğim bu yazıyı okumaya
benden çok daha kısa sürede alıştı ve beni geride bıraktı. Üstelik ben onun
gibi ellerimle değil, gözlerimle de takip ediyordum yazıyı. Hatta bu dersleri
verirken yalnız da değildim. Bu konuda yardım almak önceleri beni mutlu
etti. Çünkü evleri oldukça dağınık ve birbirinden uzakta kurulmuş kasabada
yapmam gereken çok iş vardı. Fakirlere ve hastalara yaptığım ziyaretler,
oldukça uzun yolculuklar yapmamı gerektiriyordu. Jacques, bizimle geçirmek
için geldiği Noel tatilinde paten yaparken kolunu kırmayı becermişti (Jacques
bu arada eğitimine Lozan’da devam etmiş, bitirmiş ve İlahiyat Fakültesi’ne
girmişti.) Kırık çok önemli bir hasar yapmamıştı. Hemen yardıma çağırdığım
Doktor Martins başka bir tedaviye gerek bırakmadan işi kolayca halletmiş,
kırığı düzeltmişti. Ama alınması gereken tedbirler yüzünden Jacques bir süre
evde kalmak zorunda kalmıştı. O ana kadar varlığını hiç fark etmemiş gibi
davrandığı Gertrude ile birdenbire ilgilenmeye başladı ve öğreniminde bana
yardım etmeye verdi kendini. Ortaklığımız yalnızca onun hastalık yüzünden
dinlenmek zorunda kaldığı zaman boyunca, yaklaşık üç hafta sürdü. Gertrude
bu üç haftada gözle görülür bir ilerleme kaydetti. İnanılmaz bir çaba
gösteriyordu, sanki bir şeyler dürtüyordu onu. Düne kadar büyük bir
uyuşukluk içinde olan zekâsı, ilk adımlarını atar atmaz, daha yürümeyi
öğrenmeden koşmaya başlamıştı. Düşüncelerini formüle etmekte çok
zorlanmamasına, kendini bir çocuk gibi değil de, olgun biri gibi düzgün bir
şekilde ifade edebilmeyi bu kadar çabuk öğrenmesine hayran kalıyordum.
Doğrudan eliyle dokunup tutamayacağı nesneleri ona betimleyip tarif etmeye
çalıştığımızda kafasında canlanan şeyi anlatırken; kendisine tarif ederek ya da
dokundurarak öğrettiğimiz başka bir şeye o kadar yerinde göndermeler
yapıyordu ki hayran olmamak elde değildi. Çünkü o zamana kadar nesneleri
tanımak için belli bir yöntem kullanmış; dokunamayacağı, ayırt edemeyeceği
şeyleri anlatırken hep tutup hissedebileceği nesnelerden yararlanmıştık.
Büyük olasılıkla bütün körlerin eğitilmesinde kullanılan bu sistemin ilk
adımlarını burada uzun uzun anlatmanın gereksiz olduğunu düşünüyorum.