André Gide - Pastoral Senfoni

Konuşmalarımızdan kalan bu diyalog parçaları sık sık karşılaşıp
tökezlediğim zorluklara bir örnek olabilir diye düşünüyorum. Gertrude’un iyi
tarafı, anlamadığı zaman anlıyormuş gibi yapmamasıydı. Diğer insanlar bunu
sık sık yaparak akıllarını yanlış ve belirsiz bilgilerle doldururlar, sonra da
yanlış şekillerde akıl yürütürler. Net bir fikir vermedikleri sürece bütün
kavramlar Gertrude için bir endişe, bir rahatsızlık kaynağı oluşturuyordu.
Daha önce de söylediğim gibi en büyük sorun ışık ve sıcaklık
kavramlarının kafasında birbirleriyle iç içe olmasından kaynaklanıyordu.
Öyle ki daha sonra bu iki kavramı birbirinden ayırmak, benim için en zor iş
haline geldi.
Onun sayesinde, sesler dünyasının renkler dünyasından ne kadar farklı
olduğunu, birbirleriyle yapılabilecek bütün karşılaştırmaların ve
benzetmelerin ne kadar uyumsuz olabileceğini öğrendim.
29 ŞUBAT
Bu karşılaştırma ve benzetmelerle öyle meşguldüm ki Gertrude’un
Neuchâtel konserinden ne kadar büyük bir zevk aldığından hiç
bahsedemedim. O gün tam da Pastoral Senfoni çalıyordu.[5] “Tam da”
diyorum çünkü, kolayca anlayacağınız gibi ona dinletmeyi en çok istediğim
parçaydı bu. Gertrude konser salonunu terk ettikten sonra uzun bir süre sessiz
kalmıştı. Sonra kendinden geçmiş bir şekilde, birden, “Gördükleriniz
gerçekten o kadar da güzel mi?” deyiverdi.
“Ne kadar güzel mi tatlı kızım?”
“Şu, dere kenarındaki sahne kadar.”
Hemen cevap veremedim, çünkü tarif edilemeyecek kadar güzel olan
bu ses uyumu, dünyayı olduğu gibi değil, kötülüklerden ve günahlardan
arınmış bir şekilde, olması gerektiği gibi anlatıyordu. Ve ben Gertrude’a o
zamana kadar kötülükten, günahtan ve ölümden bahsetmeye cesaret
edememiştim:
“Gözleri olan insanlar mutluluğun ne olduğunu bilmezler.” dedim bir
süre sonra.
“O zaman ben, gözlerim olmadığı için duyabilme mutluluğunu
biliyorum.” diye cevap verdi hemen.
Yürürken bana sıkıca yaslanmış, küçük bir çocuk gibi koluma
asılmıştı:
“Papaz efendi, ne kadar mutlu olduğumun farkında mısınız? Hayır