Heft 1

Rezensionen
Dor seet ik nu, ik utsett Mann,
seet platt op’n Mors mit nix nich an,
weer een-fach dor mit Huut un Haar,
harr Kopp un Arms un Been,
kunn kieken un kunn seeh’n,
kunn hören un kunn lüüstern
un seet doch schier in’n Düüstern
bi hell daalbrennen Sünn;
un ik wüss narms nich mit mi hin.
Wat weer mi dat för’n Angang?
Wo weer hier End, wo Anfang?
Bellmann vertellt nich de Schöpfungsgeschicht,
so as dat bi Moses in de
Bibel steiht. De Herrgott wiest sick
nich mit en mächtige Stimm; he snackt
nich mit de ersten Minschen. Kloor,
Adam hett Fragen, so as wi ok:
Wenn ik en Huus mit Reetdack boo,
denn weet ik doch tovör, woto.
Un also müss’t för Eer un Heven
un Waater ook een Ursaak geven.
Wenn dat för all, wat levt, is goot,
woto weer denn dat Leven noot?
Woto denn weer de Kopp so lütt,
dat he dor still to grüveln sitt
un doch op’t End to nix beritt
un blooß noch in de Fuust sik bitt?
So seet ik denn dörch Dag un Daag
un beet mi fast dor in de Fraag:
Woto is, wat dor is, denn dor?
Wo ward een, wat dat meent, gewohr?
Erst as Kain Abel dootslaan hett, as
Adam un Eva in ehr Noot nich ut noch
een weet, dor heet dat:
”Wo büst du, Guoth?” so wimmer se.
Ik harr dorto keen Woort opstä.
Se harr son Anroop noch nich daan.
’k wüss nich, wohin de Klaag schull
gah’n.
De drütte Paradiesverteller nu is Jörg
Wangerin ut Klein Bünsdorf in Meckelbörg.
He lett Adam vertellen, man
nich so eenfach vör sick hen – as Sülfsreflexion.
Bi Wangerin hett Adam en
Gegenöver, sienen Enkel Henoch, den
Söhn von Kain. De Sünnenfall un de
Dootslag von Abel liggt lang trüch.
69
Quickborn108-1.Korr.
69
25.03.2008, 9:05 Uhr