PDF herunterladen - Pinnwand Magazin

Pinnwand op Platt
De Lüüd ut Amerika
„Hermann, Hermann du mokst mie krank. Wat schall dat,
wosük büst du nu jeden Friedag vör de Huusdöör?
Von Aurelia Heuer
Teil 2
Du hörst narms to, sä wüllt
di nich, anners wär he doch
all lang bi uns ween.“ „Du
häst je rech Marga, doch ik
kann nie anners. Hier is mien
Heimat, hier bün ik tohuus. Ik
will je gor keen to Lass falln,
doch een goodet Woor kann
man mie gönnen.“ Hermann
wisch mit sien Hann övers
de Oogen. Angstvull drück
Marga eern Hermann een
Sööten op de Stirn, dreit sik
üm un geiht rin. Se weet sik
eenfach keen Rot. Se hätt
sik in Amerika wohl föhlt,
is eer bannig swoor fulln
woller torüch to kom. All eer
Frünn, eer smuckes Huus
mit groote Veranda, de ganz
üm dat Huus rümgeiht. Wat
wär dat schöön, obends bit
in Schummerntied in den
grooten Schaukelstohl op de
Veranda to sitten. Hermann
blang bi. Vertellt hebt se,
lach hebt se. Un oft kämen
all de lütjen Döntjes ut de
oole Heimat to Sprok. Se
wärn beide glückli un tofreden.
Un hüüt? Marga kennt
eern Hermann nie woller.
Jüs wull se de Huusdöör
tomoken, dor hört se een
junge Fru de dat snacken
anfangt.
„Wat weulst du dor in de
achterste Eck? Häst du den
Schrottkerl bescheed säch?“
„Nä,“ anter Kloos nerveus
„nu will uk de Geestkoppel
de Kantüffels nie hergeben.
Süch allns ut, as wenn dor
een Bodloch för de Kinner is.
Ik seuk denn grooten Peerschleern.
Wenn ik de Kantüffels
mit de Hand rutweuln un
op den Schleern schmieten
kann, schall Lotte de Fracht
vun de Koppel trecken. Dat
Peer schaff dat beter as de
Trecker. Viellich kann ik so
noch wat retten. Kiek an, dor
is he.” Karen käm nu uk neeger
ran und säch: “Süch dull
ramponeert ut.” Sowat wär
för eern Kloos keen Problem.
Twee Stunn loter, hal he den
Schleern woller trech un
Lotte trock em sutje no dat
Feld hen. Swiegervoder käm
övern Hoff lopen un he kiek
as Karen dat mittelöllerliche
Gespann no.
„Must di nie quälen“,
versöch Karen em optomuntern
„Kloos schaff
dat wull. Wi sünd ju noch
nie dat Oolendeel schülli
bleven.“
„Ach Karen, ik heff ganz
annere Sorgen. Wenn ju dat
schlech gohn wor, kunn wie
gern dat Oolendeel opgeven.
Mi geiht dor wat dör
den Kopp, kann ik di mol
wat frogen?“ In de Tied, de
Julius snaken dee, sünd
de beidn op de Achterdeel
gohn. Karen sett sik op de
oole Eckbank, de mol in de
Köök stohn hätt. Swiegervadder
wär so fieerlich, de
wull wiss lang snaken. He
sett sik blang Karen. „Jo,“
segg se „man to.“ „Karen,
ik much mol weeten, ob dat
stimmen deit, wat Du jümmers
mit de oolen Lüüd, de
in de Stroot non Koopmann
wohnt, snaken deist.“ Nu
wor Karen grod in’t Krütz un
snak meis een beeter luder
as se wull. „Jo, dat do ik. As
ik em dat erste Mol dropen
heff, segg he gor nix, keek
blots. Nu over, segg he uk all
‘Moin’ un ‘wie geiht?’ Sien
Fru wär letzte Week uk buten
un mit de häv ik ganz good
snaken kunn. Segg mol, wull
du mi dat uk verbeeden, as
Mudder?“ Bevör se wieder
schimpen kunn, legg Julius
sien breede afarbeid Hand
op eern Arm. Ganz liesen
segg he: „Nä, mien Deern,
dat much ik nich. No meis
veerdig Johrn mut dat mol
good ween. Ik much uk mol
mit em snaken, man ik tru
mie nich. Wenn Mudder
mitkom wor, much ik uk meis
mol hengohn. Se will dat
nich.“ Karen fehln de Wöör.
Mit sowat hätt se gorni reek.
De Gedanken rattern dör den
Breegen. Wie schall se nu
wiedersnaken. Dat is je wat-
-- Dat is je wat.
„Keen is dat oole Poor. Voder
kennst du de Lüüd al lang?“
Wat klökeres is eer nu nie
infoln.
Julius is bi düsse Wöör
in sik tosomfulln. Dat
Kinn licht op siene Boss.
De Oogen sünd to, un
he pust mit de Luff as
een oole Dampmaschin.
Bammel käm in Karen
hoch un se schüttelt em.
„Voder, kum to di, kann ik
di hölpen? Segg wat.“
„Ja, mien Kind, du kannst
mie hölpen.“ Julius hät sik
woller oprich un wend sik
Karen to. „bring mi un Mudder
no Hermann. Ik much
mit em snaken, die Tied is
to lang wen, wo wie uns nie
good wen sünd, nu mut allns
woller in de Reech kom.” No
een lütje Paus säch Julius
un kiek Karen dorbi in de
Oogen. „Hermann is mien
Broder“. Nu wär dat rut un
Julius leepen de Trons lang
de Backen. Ohn, wat se dat
wull, leepen uk eer de Trons
ut de Oogen. Sachn nähm
se Julius in Arm un striekel
Zur Autorin:
Aurelia Heuer stammt aus Gudendorf
in Dithmarschen. Sie fing erst
spät und fast durch Zufall mit dem
Schreiben an. Nach einem Unfall
wurde sie 1986 zu einer Schmerzpatientin.
Der Schmerz machte die
Autorin regelrecht „sprachlos“.
Eine Ärztin bat Aurelia Heuer, die
Schmerzintensivität aufzuschreiben.
Daraus entstanden im Laufe
der Zeit kleine Gedichte und Geschichten.
Die Pinnwand ist stolz,
dass Frau Heuer Teil des Teams ist.
em, bit he sik woller beruhigt
hätt.
„Wosük, Voder, wosük käm
dat, wat jüm sik so dull vertürnt
hebt, dat Hermann no
Amerika gohn is un nie woller
vun sik hörn leet?“
„Ik hal de Schuld, ik ganz
alleen. Un ik schom mie
bit in de deepste Seel. Vör
tweeunveerdig Johrn wär
dat, Hermann wär achuntwindig
un hal noch nie een
Fründin hat. Wenn man so
utsüht, mitn Puckel un verkrüppelte
Fööt, kann man uk
keen Fründin finn, dach ik un
segg heff ik em dat uk noch.
Een Dogs hal he een Fründin.
Un wat vör eene. De smückste
Deern in ganze Dörp.
Kunn ik gorni begriepen. Wie
kann dat angohn, dach ik un
fung an mit de Deern rümtosmüstern.
Eenundtwintig
Johr wär ik old un viellich uk
een beeten neidisch.
38