Drachme 26

φάκελος
11
---------
Στηρίζεται αφενός στην αδιαμφισβήτητη ευφυΐα της περσικής
διπλωματίας κι αφετέρου στο γεγονός ότι στα 425 π.Χ.
(6ο έτος του Πελοποννησιακού Πολέμου) οι Σπαρτιάτες,
αδυνατώντας να βαστάξουν το οικονομικό κόστος, στέλνουν
επίσημη πρεσβεία στην Περσία παρακαλώντας για
ενίσχυση. Το ίδιο έκαναν και οι Αθηναίοι, συνάπτοντας με
το Δαρείο Β‘ συνθήκη αιώνιας φιλίας. Αυτή η 27χρονη εμφύλια
διαμάχη έφθειρε τις ζωτικές δυνάμεις και τις αξίες του
Ελληνισμού. Όσα υψηλά ιδανικά συνεπικούρησαν για την
ελευθερία και την ανεξαρτησία του, εξολοθρεύτηκαν. Έτσι,
ξεκίνησαν σχέσεις εξάρτησης από τους Πέρσες, σε σημείο
να ρυθμίζουν τα ελληνικά θέματα, με την ανοχή και την παρότρυνση
των ίδιων των Ελλήνων.
ταφόπλακα υπήρξε η Ανταλκίδειος Ειρήνη στα 386
Η π.Χ. που απέβη ταπεινωτική για την Ελλάδα, τόσο για
το περιεχόμενό της όσο και για το προσβλητικό ύφος της
διατυπώσεώς της, ώστε ορθώς ο Ισοκράτης την χαρακτήρισε
ως «επιταγήν του Πέρση Βασιλέως προς τους Ελληνες».
Μετά από χρόνια, και με την εμφάνιση των Μακεδόνων του
Φιλίππου του Β’ στο προσκήνιο, οι Έλληνες διχάζονται σε
Φιλομακεδόνες και Αντιμακεδόνες.
Φίλιππος είχε ήδη διευρύνει σημαντικότατα τη σφαίρα
Ο επιρροής του στο χώρο των νότιων Βαλκανίων, επιτυγχάνοντας
με περίτεχνους διπλωματικούς χειρισμούς να εγκαταστήσει
παρατάξεις φιλικά προσκείμενες προς το πρόσωπό
του σε πολλές ελληνικές πόλεις. Απέκτησε έτσι το δικαίωμα
να επεμβαίνει και να αναμειγνύεται στα πολιτικά τεκταινόμενα
των υπόλοιπων Ελλήνων.
μάχη της Χαιρώνειας στα 338 π.Χ. μεταξύ του μακεδονικού
βασιλείου αφενός και των συνασπισμένων
Η
στρατευμάτων της υπόλοιπης Ελλάδας αφετέρου, με ηγέτιδα
τη Θήβα, ανέδειξε θριαμβευτές τους Μακεδόνες, σηματοδοτώντας
ουσιαστικά την αφετηρία της μακεδονικής
κυριαρχίας στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας για σχεδόν
έναν αιώνα.
Η ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα 323 π.Χ.
και τον κατακερματισμό των εδαφών της αυτοκρατορίας
του στους επιγόνους του αρχίζει η Ελληνιστική Περίοδος,
μια εποχή αλληλοσπαραγμών μεταξύ των διαδόχων, που
άρχισε να καταλύεται από τους Ρωμαίους σταδιακά, από το
200 π.Χ. και το Β’ Μακεδονικό Πόλεμο έως το 30 π.Χ. και
την πτώση της Αλεξάνδρειας. Εδώ κυριαρχεί το «πολυδιαίρει
και βασίλευε», εφόσον τα μέτωπα είναι περισσότερα
από δύο. Ωστόσο, ο λαός έχει περιέλθει σε τόσο μεγάλη
παρακμή, εξαιτίας της ολίσθησης και της εξαφάνισης των παλιών
ακλόνητων αξιών, ώστε περιορίζεται σε ρόλο παθητικού
θεατή των τεκταινομένων.
Εξαίρεση αποτελούν οι φορές εκείνες, που τον καλούν οι
«σκηνοθέτες» της εξουσίας να «ξεμουδιάσει» και να λάβει
ενεργά μέρος στο τερέν, προσφέροντάς του την επίφαση
της ενεργού συμμετοχής σε πολεμικές συρράξεις. Και η
εκτόνωση των λαών μέσα από τον αλληλοσπαραγμό λειτουργεί
διαχρονικά, ως πάγια αγαπημένη πρακτική της ισχυρής
εξουσίας - άλλοτε παρέχοντας μία πρόσκαιρη λύση σε κάποια
τελματώδη φάση των κοινωνικοπολιτικών οσμώσεων, άλλοτε
επισπεύδοντας τεχνηέντως την πλοκή του μύθου της Ιστορίας
κι άλλοτε επισημοποιώντας το τέλος και την ολοκλήρωση
συγκεκριμένων ιστορικών εποχών και την ανάδυση διαδόχων
καταστάσεων.
>>