Drachme 26

Η ομιλούσα Τέχνη
Die sprechende Kunst
ekφrasis
37
---------
Βικτωρία Μάλη
Πορφυροβαμμένη γύναι, καλωσήλθες!
Όργωσες χαλάσματα, θάλασσες, βουνά με προορισμό το άγνωστο.
Πρόλαβες και πήρες στην αγκάλη τα δυο σου βλαστάρια.
Τα σφίγγεις πάνω στο στήθος σου που στέρεψε.
Καυτό το αίμα που σας λούζει,
σαν τ‘ αποχαιρετισμού τα δάκρυα που σ‘ έκαψαν.
Κόκκινο σαν τ’ άνθη που βάσταγες, όταν σε μικροπάντρεψαν.
Πορφυρό σαν τους χιτώνες παραμυθένιων βασιλιάδων,
που απ‘ τη ζωή σου πέρασαν και σε προσπέρασαν.
Το σώμα σου, κεντημένο με κάθε λογής αγκάθια.
Αιμορραγείς, μα δεν προφταίνεις να γευτείς σταλιά αίμα.
Κυλούν στο πρόσωπό σου.
Κάποτε θα στεγνώσουν. Θα ξεφτίσουν.
Όπως τα όνειρά που έκαμες μικρή.
Σκύβεις να γευτείς την αναπνιά τους. Ανησυχείς άδικα.
Ομφάλιος λώρος ενώνει ακόμα τις καρδιές σας.
Αντάμα χτυπάνε.
Μελωδίες συγχρονισμένης μπάντας γεννάνε.
Κραυγές όπλων και αναστεναγμών μοιρολόγια.
Συνονθύλευμα αγάπης και θυμού.
Τρέχεις.
Και εκεί που πας να γονατίσεις, σιμώνει η Ιθάκη...
Θεριεύεις και προχωράς.
Φτάνεις.
Σε σκοτώνουν.
Αυτό που δεν πρόκαμαν οι ριπές των αδηφάγων,
το κατάφερε το βλέμμα του αφιλόξενου.
Της σταύρωσής σου η ετυμηγορία;
Πάτησες, λέει, στων προγόνων τους τη γη! Ναι...
Ω γύναι! Μα τι ζήτησες;
Τον ήλιο π‘ αλάργεψε απ‘ τον τόπο σου. Μέρες τώρα...
Τα προσπερνάς όλα και προχωράς.
Έδωσες όρκο. Να τα μεγαλώσεις. Να γίνουν Άνθρωποι.
Κάποτε θα τρανέψουν και θα σε φωνάζουν Ηρωίδα Μάνα!
Μόνη τα ΄φερες στην αντίπερα όχθη.
Χωρίς τ‘ ουρανού το μάννα.
Εκκωφαντικές οι μνήμες, μα θα σβήσουν.
Όπως κάθε κακό. Όλα τα ξεπλένει ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Μονάχα η αγάπη μένει. Αυτή που περισσή τους έδωκες.
Ω πορφυροβαμμένη γύναι! Καλωσόρισες.
Πόσα έχουμε από σε να μάθουμε!
Πόσα θα μας διδάξουν τα παιδιά σου!
Τα χρόνια περνάνε...
Τους θωρώ να ‘ναι με τ‘ άλλα σχολιαρόπαιδα.
Η δασκάλα τους μαθαίνει την Αλφαβήτα.
Εκείνη Άλφα...
Κι εκείνα από κάτω ανταποκρίνονται:
Άλφα! Όπως Αγάπη, Αδικία, Αγώνας.
Εσύ τους τα ΄μαθες.