Drachme 26

Kreatives
HELLAS
23
---------
Η μοναδική, πραγματική, ελπίδα είναι το παιδάκι που παίζει
σκυφτό στη λύρα του τον πεντοζάλη. Είναι η νέα σπορά για την
οποία μιλούσε ο Χαρίλαος Φλωράκης:
«Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει.
Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη.
Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. (…) Βλέπεις, ωρέ, αυτά τα
νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα;
Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει µια σπίθα,
αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και
θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους
και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του
αγώνα μέχρι τον ήλιο».
Στο τέλος έρχεται η Νέμεσις. Ο πολιτικός με δυσκολία κρατιέται
στη ζωή, οι αλληλέγγυοι φίλοι συνεχίζουν να χορεύουν ζωηρά
και αγκαλιασμένοι. Ο πρωταγωνιστής σπάει την τηλεόραση.
Όσο το διακύβευμα της πολιτικής αποκρυσταλλώνεται σε ερωτήματα
επιπέδου «μπροστά ή πίσω», «με το παλιό ή με το νέο»,
«δραχμή ή ευρώ», «ένα άθλιο τέλος ή μια αθλιότητα χωρίς τέλος»,
τόσο το αυτί του απομονώνει τον πολιτικό λόγο εκλαμβάνοντάς
τον σαν ηχορύπανση.
Τόσο προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του απαξιώνοντας την
κυρίαρχη ρητορική, τους εκφραστές της και τους τηλεποµπούς
της, τους δημοσιογράφους σε διατεταγμένη υπηρεσία, το διεφθαρμένο
πολιτικό προσωπικό αλλά κι αυτούς που δεν καταφέρνουν
να πάρουν γνήσιες πολιτικές αποφάσεις σε κρίσιμες
ιστορικές στιγμές.
Και τι μένει από όλο το τραγούδι;
Ότι δύο νέοι, ο Λεωνίδας και ο Γιώργος, ο Γιώργος και ο Λεωνίδας
τόλμησαν να κυκλοφορήσουν σε χαλεπούς καιρούς ένα ιδιαίτερα
απαιτητικό βίντεο με απίστευτους συμβολισμούς (τη Νίκη
της Σαμοθράκης, την πεταλούδα - την μετάλλαξη της ψυχής και
τη μετάβαση από τη σκλαβιά στην ελευθερία και το σκοινί-κρεμάλα
που έρχεται να θυμίσει την Ελλάδα των αυτοκτονιών) και να
γράψουν ένα υπέροχο και δυνατό τραγούδι, που έρχεται σα γροθιά
να σπάσει το κατεστημένο και να αναδείξει μια νέα, μια δημιουργική
Ελλάδα, στην οποία «κοιλοπονάει» μια επανάσταση.
Δεν πρόκειται για εξέγερση. Εδώ επιχειρείται η ενέργεια του
«επανίστασθαι». Ο Καρδιτσιώτης και ο Κρητικός καλλιτέχνης
απαιτούν να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού. Να τεθούν
αυθεντικά ερωτήματα. Με τη δε φράση: «Έχετε ξεχάσει τι πάει
να πει Άνθρωπος» μας καλούν να επανατοποθετήσουμε το είδος
που εκπροσωπούμε, εκεί που του αξίζει.
Άλλωστε το πολιτικό πρόσωπο αδυνατεί να αρθεί στο ύψος της
και να αντικαταστήσει την κυκλική συλλογιστική των πολιτικών
μας αντιπάλων με τα ερωτήματα που αξιώνουν σαν απάντηση την
κραυγή: «Ο άνθρωπος!».
Αυτήν, ακριβώς, την κραυγή έβγαλαν με το τραγούδι τους «Να
σταθώ στα πόδια μου» δύο νέοι άνθρωποι με όνειρα, δημιουργικό
πνεύμα, πείσμα και τόλμη. Αξίζει να την αφουγκραστούμε
και να τους ευχηθούμε:
Γιώργος
Νικηφόρου
Ζερβάκης
Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης γεννήθηκε στη Μεσσαρά
O Κρήτης και μεγάλωσε σε αγροτική οικογένεια. Η αγάπη του
για τη γεωπονία, τον οδήγησαν στη Γεωπονική Σχολή του ΤΕΙ
Ηρακλείου, από όπου και αποφοίτησε το 2014.
Η μεγάλη του, ωστόσο, αγάπη ήταν και παραμένει η μουσική. Η
γνωριμία του με τον κόσμο του πενταγράμμου ξεκίνησε σε ηλικία
μόλις εννέα ετών, όταν μαθήτευε δίπλα στον μεγάλο λυράρη και
πρωτομάστορα της κρητικής μουσικής, Σπύρο Σηφογιωργάκη.
Δισκογραφικά πρωτοεμφανίστηκε το 2006 με το «Χειμώνα φέρνεις»
- δίσκος διαποτισμένος με κρητικούς σκοπούς. Την ίδια χρονιά
έντυσε μουσικά την παράσταση «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» σε σκηνοθεσία
Γιώργου Χριστινίδη, που ανέβηκε στο Φεστιβάλ Αρχαίου
Θεάτρου. Το πάθος του για ποιότητα επισφραγίζεται στο «Να σε
δω να γελάς», όπου μελοποίησε στίχους του Γιάννη Θεοδωράκη.
Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης συμμετείχε στη δισκογραφική
δουλειά του Νίκου Σαπουντζάκη «Στον παράδεισο μια βόλτα»,
όπου συνυπογράφουν και ερμηνεύουν μαζί το «Κρίνα Λευκά»
- στο δίσκο του Νίκου Στρατάκη «Ανάσα», όπου έγραψε τους
στίχους του «Ο γύρος του Θανάτου» - και του Γιώργου Μάη,
όπου υπογράφει το λαϊκό τραγούδι «Μόνος δεν τα καταφέρνω».
Τον Απρίλιο του 2014 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Μωσαϊκό» σε
στίχους και μουσική του ιδίου. Στην έντεχνη αυτή δισκογραφική
δουλειά συμμετέχουν οι: Βασίλης Σκουλάς, Ψαραντώνης, Νίκος
Στρατάκης, Τζωρτζίνα Αλεξάκη και Gianfranco Maranco. Με
τον τελευταίο ερμηνεύουν μαζί το ελληνοϊταλικό τραγούδι «Ο
Φάρος/Il Faro», δίνοντας το διαπιστευτήριο ότι η μουσική του
δεν γνωρίζει σύνορα, εφόσον είναι ανοιχτός σε κάθε διαπολιτισμική
συνεργασία.
Η αναγνωρισιμότητά του εκτινάχθηκε στα ύψη τον Σεπτέμβριο
του 2015, όταν λίγο πριν συμπληρώσει το 30ο έτος της ηλικίας
του, κυκλοφόρησε το «Να σταθώ στα πόδια μου» (στίχοι: Λεωνίδας
Μπαλάφας, μουσική: Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης),
το οποίο έκανε μια άνευ προηγούμενου θραύση στο διαδίκτυο,
εφόσον το βιντεοκλίπ σε σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη
εθεάθη από έναν ασύλληπτο αριθμό επισκεπτών, ενώ απέσπασε
τα καλύτερα σχόλια.
Το εν λόγω τραγούδι είναι το δεύτερο μετά το «Κουρδισμένα
ρολόγια», σε μουσική του ιδίου και στίχους του Άρη Τζωρτζακάκη,
που ερμήνευσε ο Κρητικός τραγουδοποιός και εμπεριέχει
πολιτικοκοινωνικά μηνύματα.
Παράλληλα με διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες εμφανίζεται
σε μουσικές σκηνές και τοπικές εκδηλώσεις παρέα με
τους: Μιχάλη Παχάκη στο λαούτο, Δημήτρη Ζωγραφάκη στην
κιθάρα, Μιχάλη Μπουτσάκη στο κόντρα μπάσο και Αντώνη
Πατραμάνη στα τύμπανα.
Συντάχθηκε από την JOPA arts
Καλοτάξιδο!