In vitro quantitation of Theileria parva sporozoites for use - TropMed ...

Samenvatting 173
______________________________________________________________________________________________
De algemene inleiding situeert de ziekte Oostkustkoorts en haar controle in het kader van dit werk.
De economische gevolgen van de ziekte, haar epidemiologie, diagnose en controle, meer bepaald
het gebruik van sporozoiet stabilaten bij de immunisatie van runderen, worden uiteengezet.
Hoofdstuk een begint met een kort overzicht van de geschiedenis van de ziekte en behandelt de
classificatie en levenscyclus van het causale organisme, Theileria parva, evenals de epidemiologie
en controlemethodes. Bijzondere aandacht wordt besteed aan de ‘Infectie & Behandeling’
immunisatie methode. Overleving van de parasiet wordt besproken onder natuurlijke en
experimentele condities. Tenslotte worden de specifieke aspecten van de kwantificering van
T. parva sporozoiet stabilaten belicht. Alhoewel in vitro methodes algemeen aangewend worden bij
immunologische en taxonomische studies op gebied van theileriose, blijven deze technieken
grotendeels ongebruikt bij de kwantificering van stabilaten, waar in vivo methodes het overwicht
behouden. Voor- en nadelen van in vivo en in vitro technieken worden kritisch geëvalueerd tezamen
met hun respectievelijke data analyse methodes.
De doelstellingen van deze thesis worden voorgesteld in hoofdstuk twee. De algemene doelstelling
was de ontwikkeling en evaluatie van een in vitro hulpmiddel om stabilaat productie en opslag en
immunisatie tegen Oostkustkoorts op het terrein te verbeteren. Meer specifiek werd getracht om (1)
de besmettelijkheid te bepalen van stabilaten, bewaard bij verschillende temperaturen, (2) de
kwaliteit van stabilaten te vergelijken na twee extractiemethodes, (3) de mogelijkheid te
onderzoeken om stabilaten te snelvriezen, (4) goedkopere en meer beschikbare stabilaat media te
evalueren, als alternatieven voor MEM en (5) de Sporozoiet Neutralisatie Test (SNT) aan te passen
en te valideren door middel van immuun sera afkomstig van runderen, experimenteel geïnfecteerd
met recombinant p67, schizonten of levende of dode sporozoieten.
In hoofdstuk drie wordt de vraag: “zijn T. parva sporozoiet stabilaten bekomen na het verbrijzelen
van teken met mortier en stamper beter qua infectie dan stabilaten bekomen na het gebruik van
weefselmolens en homogenisering” beantwoord. De waarnemingen wezen uit dat manueel
geëxtraheerde stabilaten een lagere variabiliteit vertoonden, maar dat machinale extractie niet
resulteerde in lagere infectiviteit. De keuze van methode moet daarom gebaseerd zijn op kostprijs,
aanwezige infrastructuur en conformiteit aan de gangbare standaarden.
Hoofdstuk vier behandelt de pogingen om een goedkoper stabilaat medium te vinden. De
momenteel gebruikte combinatie van MEM/BSA is vrij duur en daarom werden enkele goedkopere
en algemeen beschikbare alternatieven uitgetest: PBS, RPMI 1640 (Life Technologie # 52400-025)
en zuiver FCS, allen behalve FCS aangevuld met BSA. RPMI was niet minder dan 0,63 maal zo
efficiënt als MEM aan een 95% betrouwbaarheidsinterval (95% CI: 0,63 – 1,67). PBS en FCS