Dialogu alternativ Kosovë-Serbi

tetor, kur fillon viti akademik në Universitet, OJQ-të e Kosovës në bashkëpunimme OJQ-të që veprojnë në Universitetin e Prishtinës, do ta hapim një panairstudentor, në të cilin të gjitha klubet dhe të gjitha organizatat e Universitetit do tëekspozojnë punimet e veta dhe kështu rinisë brenda Universitetit do t’i ipetmundësia të na bashkohen. Unë nuk kam iluzione se këtu do të ndodhin gjërarevolucionare, por se rinia që dëshiron të kontribuojë do të ketë rasti të na njohindhe të dinë ku mund të na gjejnë. Mendoj se ky do të jetë hapi i parë përvendosjen e rrjetit brenda Universitetit, në kuadër të të cilit do të jetë imundshëm shfrytëzimi i kapaciteteve dhe potencialeve të tyre. Nëse arrijmëaktivizim të 20.000 njerëzve që të na përkrahin për ndryshim shoqëror, mendojse do të ishte plotësisht e mjaftueshme për paraqitjen e ndryshimeve në nivele tëlarta. Mendoj se ky do të jetë fokus i shoqërisë civile, e cila detyrohet të iumundësojë rinisë që ta konsiderojë veten si pjesë të procesit, sepse derisa atajetojnë pa pasur mundësi ndikimi, gjëja e vetme që u mbetet është ikja ngaKosova.Andrej Nosov, Nisma e të rinjëve për të drejta të njeriut, BeogradDo të filloj me një citat: “Unë jam Enver Duriqi, e kam humbur tërëfamiljen në mars të vitit 1999. Policia atë ditë i përzuri nga shtëpitë tërëPodujevën. Familjen time dhe fëmijtë e mi i vranë disa policë. Sot jam më i qetëdhe më i ndryshueshëm dhe i qetë do të kthehem në Kosovë. Sot në gjykatë kamqarë, nga se për herë të parë ndëgjova se çka me të vërtetë i ka ndodhur fëmijëvetë mi. Unë atëherë kam qenë në mal”. Këto janë fjalët që i shqiptoi Enver Duriqinë gjykim për krime lufte në Beograd në dhjetor të vitit 2003. Fjala është përgjykimin në të cilin është gjykuar një anëtar i njësisë speciale të Ministrisë sëPunëve të Brendshme të Republikës së Serbisë, të njohur me nofkën Akrepat.Dëshiroja të filloja me këto fjalë ngase po mundohem që përmes punësdhe Nismës të promovoj kyqjen e të rinjve në zgjidhjen e konflikteve me të cilënnënkuptohet para së gjithash e drejta e viktimës. Dëshiroja gjithashtu të fillojakëtë ekspoze të Enver Duriqit për ate se mu më 17 mars Gjykata e Qarkut tëBeogradit i shqiptoi aktgjykimin dhe e gjykoi me dënim më të rëndë me burgimSasha Cvijetanin anëtarin e Akrepave, dhe pas saj filluan hetimet ndaj treanëtarëve tjerë të Akrepave. Një muaj pas shpalljes së aktgjykimit, Bekim Blakaji cili punon për Fondin për të drejtën humanitare më ka thënë se Enveri po duketmë i freskët, plotësisht tjetër. Nuk ka mjekër dhe jeton krejtësisht ndryshe. Përmua kjo do të thotë mjaftë, ngase mendoj se ajo drejtësi Enverit i ka sjellë aq saka mundësi të bëhet, ardhmëri më të mirë.Këtë gjykim për krime lufte në Beograd e përcollën vetëm dy organizatajoqeveritare. Nga më tepër se njëqind OJQ në Beograd, të cilat merren me paqë,me të drejta të njeriut, ndërtim të paqes, askujt nuk i interesoi se çka do tëdeklarojë Selatin Bogujevci, dëshmitari i parë shqiptar për ngjarjen e korrikut tëvitit 2003. Për askend nuk kishte rëndësi çka do të flasë i ashtuquajturi dëshmitarnën mbrojtje Goran Stopariq njëri nga punëtorët e Akrepave. Për askend nukishte e rëndësishme se çka do të flas Enver Duriqi. Për askend nuk kishte rëndësise çfarë aktgjykimi do të shpallë gjykatësja trimëreshë Bilana Sinanoviq.Kjo për mua ishte treguesi më i mirë se shoqëria civile në Serbi është e papjekur.38