Dialogu alternativ Kosovë-Serbi

Konsideroj se për ju që jetoni dhe veproni në Serbi është e pakuptimt qëtë merreni me të drejta të njeriut dhe shoqëri civile, e të mos jetë i rëndësishëmgjykimi për krime lufte, gjykimi që shqipton ndonjë gjykatë vendore dhe të mosjetë e rëndësishme se çka thotë Tribunali i Hagës.Në një hulumtim për shoqëri civile në Serbi i kemi bërë tri shtresaorganizative.Klasa e parë e organizatës janë ato që qëndrojnë pa luhatur në lëmin e tëdrejtave të shoqërive civile, respektivisht në mënyrë strikte u përmbahendeklaratave univerzale mbi të drejtat e njeriut dhe qëndrimeve tjera normale ngatë cilat nuk tërhiqen. Këta i kemi klasifikuar si organizata për mbrojtjen e tëdrejtave të njeriut.Grupin e dytë e përbëjnë organizata që merren me zhvillimin e shoqërivecivile ku i kemi identifikuar diku kah 2500 të tilla në Serbi. Këto zhvillojnëshoqëri civile nëpër rangje të ndryshme. Në mesin e tyre ka të tilla që nëpër muresi fotografi të heronjëve i kanë njerëzit nga mjediset lokale që kanë marrë pjesënë këtë luftë , dhe grupin e tretë e përbëjnë organizatat e biznesit.Po kthehem te rasti i Enver Duriqit sepse mendoj se e drejta sisatisfakcion për Enverin ngjau, por se tek gjeneratat e ardhshme nga rasti i tij porjo vetëm i tij por me mijëra të ngjashme duhet të nxirret mësim. Dhe mendoj sekjo do të jetë gjëja më e rëndësishme. Njëherit mendoj se dëshmia dhe i tërëprocesi gjyqësor shembull se si një OJQ mundet realisht të jep rezultate. Këtumendoj se fondi për të drejtën humanitare pati sukses, pasi që për tetë muaj nëteren mblodhëm tërë dokumentacionin e fakteve dhe provave lidhur me këtë rast,që nga një gjykatë e vogël e Pallankës në Prokuple, me presione nga gjykata, ngajeta publike dhe presioneve qeveritare në Beograd arrihet që gjykimi të bartet, tëmerren avokat, viktima, ta bindin Akrepin të flasë, të tregojë faktet dhe taakuzojë shokun e luftës dhe në fund gjykata shpall aktgjykimin në emër tëviktimave. Unë, natyrisht nuk mendoj se të gjithë duhet të merren me avokimendaj gjykatave, por mendoj se është segment me rëndësi dhe tregues i mirë se sidiçka të punohet.Kur është fjala për 17 marsin nuk dëshiroj të flasë për atë se çka kandodhur në Kosovë, nga se ajo është detyrë e Kosovarëve të flasin për këtë. Kurkam dalë nga gjykatorja më thirrnin njerëzit nga Kosova duke më pyetur se çkapo ngjet atje. Shkova deri në zyre dhe nga dritarja shikoja moshatarët e mi paratë cilëve ishte flamuri shkollor nëpër fytyrat e tyre. E vetmja gjë të cilën eshihnin ishte pse nuk e dinin pse janë aty, që ma heret i kanë lëshuar nga shkolla.Para tyre ishin udhëheqësit më transparent “Kosova është Serbi” dhe këndonin:“Vraj, prej që shqiptar të mos ekzistojë”. Krejt kjo ngjau në Beograd para disamuajve. OJQ në Serbi kanë dhënë konfirmime në të cilat gjykojnë dhunën nëKosovë, që është plotësisht e drejtë duke ftuar UNMIK-un për të reaguar qëgjithashtu është plotësisht e drejtë. Gjithsejt tri organizata në konfirmimet e vetaarritën deri tek mediumet për të ftuar policinë në përgjegjësi për ndezjen exhamisë. Vetëm tri organizata kanë ftuar policinë në një vend tjetër nëpërgjegjësi. Këto janë ato organizata të furnizuara nga publiku. Për këtë unëkonfirmoj kategorikisht se ndonjë sektor i fortë civil në Serbi nuk ekziston.39