Dialogu alternativ Kosovë-Serbi

vazhdojnë, por edhe po forcohen. Duke lexuar gazetat si Epoka e Re, Bota Sot,ose Telegrafi javor lehtë është të përfundosh se nuk jemi larguar shumë ngakonflikti. E di se për disa gjëra duhet kohë e gjatë dhe nuk është thjeshtë dikujtnë fytyrë të i thuash: “Ti je i keq”, por ne mundemi dhe detyrimisht duhet të ithemi: “Nuk ke të drejtë, njerëz nuk kemi të drejtë”, dhe këtë me zë të lartë aqmë mirë, dhe sa më shpejtë, aq më mirë. Sepse rasti i frigoriferit të thuash me600 ose 800 trupa të jetë publikuar për herë të parë ose për Srebrenicën të kishtedebat të shëndoshë, kjo do të ishte e mjaftueshme që Serbia të fillojë proçesin edenazifikimit. Gjithashtu është e nevojshme diskutimi për ngjarjet e marsit duhettë shikohen si fenomene sociologjike që kanë shkaktuar vdekjen e njerëzve tjerë,e jo si rast i politikanëve për fitimin e pikëve, dhe për UNMIK-un që të lajnëduart nga përgjegjësia. Në këtë rast shefi i UNMIK-ut do të ndorrohej, egjithashtu edhe Shefi i Gjyqësisë dhe me ta edhe disa ministra kosovarë që medeklaratat e tyre kanë shkaktuar dëme. Po të mos ishte shoqëria civile, tubimi metë cilin është gjykuar dhuna as që do të arrihej.Turp ishte edhe për shoqërinë civile kosovare koha nevojitur prej 48orësh për organizimin e tij. Në Prishtinë ka organizata që fitojnë edhe miliona nëvjetë e të cilëve nuk iu kujtua që përgjegjësia e jonë është të bëjmë diçka kurnjerëzit vriten, digjen shtëpitë, digjen kishat. Ekzistojnë organizata që kanë bërëdiçka të mirë, konkretisht CBM të cilët kanë dalë para kishës, por shumëorganizata që kanë marrë më së shumti para për të drejtat e njeriut vetëmshkruajnë raporte për thëniet e Andreut. E di se nuk është fer të kritikoshkonkurrencën, por megjithatë edhe këto gjëra duhet të shqyrtohen. Megjithatëdisa kritere të efikasitetit duhet të ekzistojnë, ngase në të kundërtën të gjithë nenë realitet vetëm lozim, kurse kjo na kushton.Nuk dua të pres 30 vite! Nuk dua të pres! Nëqoftëse edhe 30 vite duhet tëmerrem me këto probleme themelore të serbëve dhe shqiptarëve unë do të kishashkuar menjëhërë nesër në një shtet normal dhe do ta ndryshoja emrin, për t’u tëbërë Gjon atje diku ngase dua të jëtoj jëtën time.Kam lindur në vitin 1976 dhe një nga kujtimet e mia të para janë tanksetnëpër rrugët e Prishtinës të vitit 1981 pasi që nëna detyrohej të na përcjellë ngaçerdhja, sepse të gjithë qanin nga frika pre tankseve dhe lotsjellsëve. Nuk kishadashur që fëmiu im të jetojë atë jetë. Më tëpër do të doja që ai të jetë ndonjënarkoman në Amerikë, sesa që të jetë serbë ose shqiptarë në Kosovë. Për këtëproblem disi kisha mundur të kujdesem, ekziston terapia, por sa i përket situatësnë Kosovë unë jam realisht pesimist.Radoica Bunçiq, gratë në të zeza, BeogradNë këtë hapsirë të gjithë ndihen si viktima, e personat që konsiderohen siviktima nuk mund të ballafaqohen me realitetin.Marija Gajicki, Nisma rajonale e grave të Vojvodinës, Novi Sad.Tani bëhet kristalizimi i organizatës sonë e të rinjëve që punojmë nëprocesin e ballafaqimeve me atë që është, jo vetëm e kaluara jonë, por edherealiteti momental, në një mënyrë të pakënaqur me të arriturat. Ne dëshmojmëpër këtë se jemi mjaft të përgjegjshëm në punën që kryejmë, por këtë që po eshoh si problem i madh i rinisë për veprime të gjëra hapsinore janë tri gjëra:44