Macht ten goede?!

32 Macht ten goede?!dat ze hun eigen lokale politie willen” (Hoogenboom, Punch 2006,Straver, 2011). In 2012 hielp Bob Leon Kuijs met het schrijven van deafscheidsrede van het regionale bestel. Wat die omslag precies bewerkteis niet duidelijk. Om met Frank Westerman te spreken, de feiten zijnbekend, maar wat was er gebeurd? (Westerman, 2013) 6 . Daar moet nogmaar eens ander onderzoek naar worden gedaan (Misschien iets voormijn gewaardeerde collega lector, Guus Meershoek?). Hoe het ook zij,de omslag werd wel gemaakt en gepresenteerd als een onvermijdelijkeen noodzakelijke stap. En overigens was er breder binnen de politie eenidee of intuïtie dat dat ook een logische en goede stap was.Daarna was het eigenlijk vooral een kwestie van “hoe”, niet meer van“waartoe”. Er was van meet af aan geen behoefte meer aan een – expliciet– gesprek over de vraag waarom de nationale politie, vanuit hetoogpunt van het werk, vanuit de maatschappelijke opgave een goed ideewas (Nap, Wiegant, 2011, Cachet, 2014).Voor alle duidelijkheid. Deze waarneming laat onverlet dat het organiserenvan de politie op nationale schaal wel degelijk een goed idee kan zijn,maar ik denk dat de afwezigheid van zo’n fundamenteel professioneelover het waartoe zich wreekt bij de vormgeving. Die wordt, zo is mijnindruk, mede vanuit de ervaren onbestuurbaarheid en vrijblijvendheidvan de samenwerking vooral bepaald door de wens – en de onderwerpingaan die wens - tot een scherper, krachtiger sturen op het geheel,op samenhang en uniformering. De veelgenoemde systeembreuk duidtdaar ook op.En misschien – als ik eens lichtelijk provocatief mag speculeren - speelter nog meer mee dan frustratie over en erkenning van het eigen bestuurlijkonvermogen. Iets dat heel goed zou passen in onze politiecultuur:avoiding trouble. Het echte gesprek en daarmee de mogelijke onderlingeconfrontatie met verschillende oriëntaties op goed politiewerk en goedorganiseren uit de weg gaan. Volgens Leon Kuijs was dat geen ongebruikelijkegang van zaken, zo zei hij in zijn afscheidsrede (Kuijs, 2012). Eenmoedige stap voorwaarts, zou dan een verhullend ontwijken blijken tezijn.6 Frank Westerman laat in zijn mooie boek, Stikvallei zien dat feiten niet voor zich spreken.Daar is een betekenisverlenend verhaal voor nodig