Macht ten goede?!

58 Macht ten goede?!is bescheiden en weet dat macht nooit het samenleven of samenwerkenkan dragen. Een machtsingreep kan effectief zijn, maar als je er een gewoontevan maakt, werkt het verlammend (Tannenbaum, 1968, Ghoshal &Bartlett, 1999). Als de macht de plek der moeite betreedt moet dat altijdin de wetenschap zijn dat er alleen sprake kan zijn van een tijdelijkewerkbare dwang 19 . Een strategische interventie die weer ruimte maaktvoor communicatief handelen met het oog op de bedoeling.Als we de bedoeling levend – en dus open voor ontwikkeling – houden,kunnen we met wat meer ontspanning en zelfs nieuwsgierigheid kijkennaar de wijzen waarop dat wisselend naar tijd en plaats vorm kan krijgen.Het draait immers niet om eenheid in denken en doen. Het draaitom goed werk.Als de nationale politie inzet op deze gedachten ontstaat er denk ik eenvruchtbare humuslaag……ik ben benieuwd wat er daaruit opschiet.Tot slot: belang-stellend mee ontwikkelen vanuit het lectoraatHet is gezegd, onze complexe samenleving laat zich niet vanuit éénpunt besturen of ordenen. En gelukkig maar, we zijn een open,vrije samenleving.De piramides hebben hun beste tijd gehad. Dat betekent niet dater wanorde is. Het betekent dat de ordening betrekkelijk onvoorspelbaarontstaat in en door de veelvormige praktijk van het samenleven zelf. Depolitie mengt zich als sterke arm belang-stellend in die processen vanzelfordening. Begrenzend, beschermend en bekrachtigend toont de politiein een eindeloze reeks van morele micropraktijken wat voor het goedesamenleven van waarde is. Je zou kunnen zeggen dat de politie symboolstaat voor het idee van een Just World. Hoe dat moet, is niet vooraf te bepalen.Dat moet telkens op de maat van de situatie en in samenspel metbetrokken anderen worden uitgevonden. Politiewerk is altijd cocreëren.Soms op hoge gronden, maar meestal in de “swampy lowlands”. Telkensis daarbij de vraag naar goed politiewerk aan de orde? We hebben van desamenleving “het recht van de sterkste” gekregen, hoe kunnen we dat19 Ik noem het zo naar analogie van Wierdsma’s tijdelijk werkbare overeenstemming (TWO)die ontwikkeld wordt op de “plek der moeite” en voortkomt uit communicatief handelen(Wierdsma, 1999, 2004).