Style AE Motion n' Style AE - Hilton Athens

αναφερόταν σε μία πτώση που είχε με το αεροπλάνο, στην περιοχή
της Κριμαίας. Εκεί τον περισυνέλεξαν Τάταροι νομάδες
και προκειμένου να θεραπεύσουν τα τραύματά του, αλλά και να
τον σώσουν από το κρύο, τον τύλιξαν με λίπος. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά:
«Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να αποκτήσω εμμονή
με το λίπος και τον κετσέ αλλά και να αισθάνομαι διαρκώς
σαν υλικό γλυπτικής...».
Μετά την επιστροφή του, ο Μπόις εγκατέλειψε τα σχέδιά του
για καριέρα στην Ιατρική και γράφτηκε στην Ακαδημία των Τεχνών
του Ντίσελντορφ, για να σπουδάσει γλυπτική. Αποφοίτησε
το 1952 και τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε συστηματικά με
το σχέδιο και το διάβασμα. Δημιούργησε χιλιάδες σχέδια και
μελέτησε διάσπαρτα φιλοσοφία, λογοτεχνία, φυσικές επιστήμες
αλλά και βιβλία αποκρυφισμού. Στη διάρκεια της δεκαετίας του
'60 ο Μπόις ήρθε σε επαφή με την πειραματική δουλειά καλλιτεχνών
όπως ο Nam June Paik και η ομάδα Fluxus. Οι εμφανίσεις
των καλλιτεχνών αυτών συνήθως συνδύαζαν μουσικά, λογοτεχνικά
και εικαστικά στοιχεία με στοιχεία performance,
εμπλέκοντας όλα αυτά ως δράσεις στην καθημερινή ζωή. Οι
ιδέες τους επηρέασαν βαθιά των Μπόις. Ο ίδιος επιθυμούσε
να δώσει στην τέχνη έναν πιο ενεργό κοινωνικό ρόλο, ονόμαζε
τις παραστάσεις του Actions (Δράσεις) ενώ παράλληλα δημιούργησε
ειδικά έντυπα που τα ονόμασε Multiples. Τότε άρχισε
να παρουσιάζει δημόσια τα μεγάλων διαστάσεων γλυπτά του,
μικρότερα έργα και σχέδια, καθώς και εγκαταστάσεις. Σταδιακά,
ο Μπόις άρχισε να εμπλέκεται όλο και περισσότερο με την
πολιτική δημιουργώντας ή παίρνοντας μέρος σε πολλές ομάδες
ακτιβιστών όπως το «German Student Party» (1967) που η
ιδεολογική του πλατφόρμα στηριζόταν στον παγκόσμιο αφοπλισμό
και τη ριζική αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος. Το
1979 ήταν ένα από τα 500 ιδρυτικά στελέχη του κόμματος των
Πρασίνων. Η χαρισματική του παρουσία, η επιμονή για αλλαγές
σε όλους τους τομείς και το ανατρεπτικό του ύφος τον έκαναν
διάσημο. Χρησιμοποιούσε πρωτότυπα υλικά όπως λίπος, τσόχα
(κετσές), μέλι, χώμα. Όμως η αντισυμβατικότητα που τον διέκρινε
του κόστισε τη θέση που κατείχε στην Ακαδημία κι αυτό
γιατί συμμετείχε σε κατάληψη φοιτητών, οι οποίοι ζητούσαν την
ελεύθερη πρόσβαση στην Ακαδημία σε όσους το επιθυμούσαν.
Ο Μπόις χρησιμοποιούσε τις δημόσιες συζητήσεις, το
διάλογο και τη διδασκαλία ως μέρος του καλλιτεχνικού του έργου.
Ο ίδιος απεχθανόταν τον όρο «καλλιτέχνης» λέγοντας
χαρακτηριστικά: «Όταν οι άνθρωποι με ρωτάνε "είστε καλλιτέχνης;",
τους λέω να σταματήσουν με αυτές τις αηδίες.Δεν είμαι
καλλιτέχνης. Εκτός και αν είμαστε όλοι καλλιτέχνες τότε είμαι κι εγώ μαζί». Η φήμη του
εκτοξεύτηκε –μαζί με την τιμή των έργων του– μετά το 1979 όταν πήρε μέρος σε μία αναδρομική
έκθεση στο Guggenheim Museum της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος έλεγε ότι πλέον δεν
έχει τα χρήματα να αγοράσει τα έργα του. Πουλούσε τα έργα του πάμφθηνα και τα όποια
χρήματα κέρδιζε τα έδινε ώστε να υποστηρίξει τις κινήσεις της άμεσης δημοκρατίας. Συνέχισε
να ταξιδεύει εκπροσωπώντας τις οργανώσεις στις οποίες συμμετείχε. Πέθανε το
1986 στο Ντίσελντορφ. Oι μαθητές του τη δεκαετία που ακολούθησε το θάνατό του, συνέχισαν
την εκστρατεία του για αλλαγή και έτσι οι ιδέες και το έργο του συνεχίζουν να
εμπνέουν και σήμερα.
36
his involvement in the war was a long process and figures, at
least obliquely, in much of his artwork. Beuys often said that his
interest in fat and felt as sculptural materials grew out of a
wartime experience. On his return from the war Beuys
abandoned his plans for a career in medicine and enrolled in
the Düsseldorf Academy of Art to study sculpture. He
graduated in 1952, and during the next years focused on
drawing. He produced thousands of them during the 1950s,
along with reading, ranging freely through philosophy, science,
poetry, literature, and the occult. During the early 1960s,
Düsseldorf developed into an important centre for
contemporary art and Beuys became acquainted with the
experimental work of artists such as Nam June Paik and the
Fluxus group, whose public «concerts» brought a new fluidity
to the boundaries between literature, music, visual art,
performance, and everyday life.Their ideas were a catalyst for
Beuys' own performances, which he called «Actions», and his
evolving ideas about how art could play a wider role in society.
He began to publicly exhibit his large-scale sculptures, small
objects, drawings, and room installations. He also began making
objects and prints called multiples.
As the decades advanced, his commitment to political reform
increased and he was involved in the founding of several
activist groups: in 1967, the German Student Party, whose
platform included worldwide disarmament and educational
reform; in 1970, the Organization for Direct Democracy by
Referendum, which proposed increased political power for
individuals; and in 1972, the Free International University, which
emphasized the creative potential in all human beings and
advocated cross-pollination of ideas across disciplines. In 1979
he was one of 500 founding members of the Green Party. His
charismatic presence, his urgent and public calls for reform of
all kinds, and his unconventional artistic style (incorporating
ritualized movement and sound, and materials such as fat, felt,
earth, honey, blood, and even dead animals) gained him
international notoriety during these decades, but it also cost
him his job. Beuys was dismissed in 1972 from his teaching
position over his insistence that admission to the art school is
open to anyone who wished to study there.
His reputation in the international art world solidified after a
1979 retrospective at New York's Guggenheim Museum, and he
lived the last years of his life at a hectic pace, participating in
dozens of exhibitions and travelling widely on behalf of his organizations. Beuys died in
1986 in Düsseldorf. In the subsequent decade his students have carried on his campaign
for change, and his ideas and artwork have continued to spark lively debate.