Style AE Motion n' Style AE - Hilton Athens

παλιά παρουσίαζε τακτικά εκθέσεις στους χώρους του. Εμείς είχαμε κάνει μια ομαδική με
έργα του Τάκη, ενώ κάποια άλλη στιγμή είχαμε τοποθετήσει κάποια γλυπτά του ίδιου καλλιτέχνη
στο αίθριο του ξενοδοχείου. Συνδετικός κρίκος σε όλη αυτή την ιστορία είναι βέβαια
και ο Γιάννης Μόραλης, που, όπως είναι γνωστό, έχει φιλοτεχνήσει την πρόσοψη του
ξενοδοχείου.
Πώς δημιουργήθηκε αυτός ο εξαιρετικός κατάλογος συνεργατών-καλλιτεχνών;
ΠΖ: Αρχικά συνεργαστήκαμε για αρκετά χρόνια με τον Ιόλα, που μας έδωσε σημαντικές
εκθέσεις. Υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός και αφοσίωση στη δουλειά και ο χώρος μας
αποτελούσε σημείο συνάντησης πολλών δημιουργών. Στις αρχές του ’70 αρχίζει η χρυσή
δεκαετία μας με εκθέσεις των Φασιανού, Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Μόραλη, Ακριθάκη, Τσαρούχη,
Μυταρά, Τσόκλη, Κεσσανλή, Κοκκινίδη, Ψυχοπαίδη, κ.ά. Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες,
που αποτελούσαν τους σημαντικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας,
πίστεψαν στην γκαλερί μας και αποτέλεσαν τον πυρήνα της.
Πώς προέκυψε ο χώρος στο κέντρο του Κολωνακίου;
ΠΖ: Μου αρέσει πάντα να περπατάω στην Αθήνα, γιατί έτσι ανακαλύπτω τον παλμό της
πόλης. Τότε, χτιζόταν μια πολυκατοικία στην πλατεία Κολωνακίου και καθώς περνούσα
μπήκα στο υπόγειό της. Με εντυπωσίασε ο τεράστιος χώρος, κάτι πρωτόγνωρο για τις τότε
γκαλερί της Αθήνας. Η πρώτη μας έκθεση ήταν του Tάκη,το 1974 και είχε αφήσει εποχή.
Υπήρχαν δυσκολίες σ’ αυτή τη διαδρομή;
ΠΖ: Τότε ήμασταν πολύ νέοι, γεμάτοι ενθουσιασμό και δύναμη, κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζαμε
σαν μια πρόκληση για υπέρβαση. Η μεγαλύτερη δυσκολία που υπάρχει διαχρονικά
είναι το ελληνικό κράτος.Δεν έχει αγκαλιάσει το λειτούργημά μας με ευαισθησία και
ευρωπαϊκό πνεύμα. Γιατί πέρα από το εμπόριο, ο καλλιτέχνης ζει και αναπνέει μέσα στην
γκαλερί και δίνει μια μοναδική ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει όχι μόνο το έργο του αλλά
και τον ίδιο προσωπικά. Και αυτό σκεφτείτε το λαμβάνοντας υπόψη ότι ζούμε σε μια χώρα
που όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε να έχει Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Παράλληλα, η
κρατική υποστήριξη θα μας επέτρεπε να φέρουμε εξαιρετικά έργα από το εξωτερικό. Το
δεύτερο εμπόδιο είναι οι ανασφάλειες του καλλιτέχνη! Αυτό δεν ισχύει βέβαια για όλους,
αλλά αφορά πολλούς. Ο καλλιτέχνης θέλει από την πρώτη του επιτυχία το 100% δικό του.
Σ’ αυτό το σημείο αλλάζει η ισορροπία μεταξύ γκαλερίστα και δημιουργού. Ο ρόλος της
γκαλερί είναι να προωθεί το έργο του καλλιτέχνη, να διαμορφώνει το προφίλ του και να
οργανώνει όλες τις λεπτομέρειες των εκθέσεων με επαγγελματισμό και ευθύνη. Αντίθετα
ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να δημιουργεί. Αυτά τα δύο δεν πρέπει να μπερδεύονται.
Τι σας ικανοποιεί μετά από τόσα χρόνια στο χώρο;
ΠΖ: Η χαρά ότι ζω μέσα στην τέχνη που αγαπώ. Πιστεύω ότι έδειξα την καλύτερη δουλειά
μιας γενιάς, της δεκαετίας του ’30. Ήταν η χρυσή εποχή από τις αρχές της δεκαετίας
του ’70 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από την άλλη πλευρά, μου αρέσουν οι
αλλαγές και τα καινούργια πράγματα, γι’ αυτό θέλω πάντα να προχωράω και να δοκιμάζω
νέες ιδέες. Αν ξεκινούσα τώρα, την ίδια δουλειά θα έκανα. Έχω το μικρόβιο του συλλέκτη!
Η δεκαετία του ’90 σας βρίσκει με δύο καινούργιους χώρους.
ΠΖ: Πράγματι το 1992 δημιουργήσαμε το «Art & Antiques» στην οδό Χάρητος και το
1996 τον τέταρτο χώρο μας στην οδό Πειραιώς, μια αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων.
Πέρσι μεταφέρθηκε η Χάρητος για να ανοίξει το νέο μας κατάστημα στην Κριεζώτου 6,
έναν χώρο υψηλής αισθητικής με σύγχρονες προδιαγραφές. Σ’ αυτό το νέο χώρο στόχος
μου είναι να δείξω τους καλλιτέχνες που έδειξα τότε, αλλά και τη σύγχρονη ελληνική τέχνη
σε διάλογο με έργα σύγχρονων designers. Το design έχει άμεση σχέση με τη γλυπτική,
οι δημιουργοί είναι καλλιτέχνες και η τέχνη έχει μπει προ πολλού και σε άλλα πεδία. Η βασική
μου επιδίωξη είναι η συνύπαρξη του χθες με το σήμερα. Απεχθάνομαι την καταπίεση
της αστικής νοοτροπίας, το εμπορευματοποιημένο «καλό γούστο» και τα κλισέ της εφήμερης
μόδας. Προσπαθώ να βλέπω ελεύθερα και διαχρονικά.
Κυρία Δάφνη Ζουμπουλάκη, εσείς πότε μπήκατε στο χώρο; Υπήρξε μητρική παρότρυνση
για να ασχοληθείτε με την αίθουσα τέχνης;
Δ.Ζ.: Μου άρεσε πάντα ο χώρος της τέχνης, άλλωστε μέσα σε αυτόν μεγάλωσα. Τις πρώ-
60
How did you create the exceptional list of colleagues – artists?
In the beginning, we worked for many years with Iola, who gave us significant exhibitions.
We were very excited and dedicated to our work and our gallery became a meeting
point for many artists. In the early ‘70s, a golden decade begins with exhibitions of works
by Fassianos, Hatzikyriakos-Ghikas, Moralis,Akrithakis,Tsarouhis, Mytaras,Tsokli, Kessanlis,
Kokkinidis, Psyhopedis and many more. All these artists, who were the most important
representatives of the Greek contemporary art scene, believed in our gallery and
promoted it.
Why was the gallery opened in the center of Kolonaki?
PZ: I always like to walk in Athens, because that is how I discover the pulse of the city. At
that time, an apartment building was being built on Kolonaki square and as I was passing
by I entered its basement and I liked it very much. I was impressed by the huge size of the
room, something quite new for the galleries in Athens at that time. Our first exhibition,
which is still considered a very memorable event, was held in 1974.
Were there difficulties on this journey?
Because we were very young then and full of enthusiasm and strength, we faced every
difficulty as a challenge that we must surpass. The biggest difficulty that we are still facing
today, is the Greek state. It has not embraced our operation with sensitivity and
European spirit. Besides the business side, an artist lives and breathes in the gallery and
offers visitors the unique opportunity of getting to know his/her work and also him/her
personally. And this is something you should think about after you take into consideration
the fact that this country does not have a museum of contemporary art. Also, if we had
government support we would be able to bring excellent works or art from abroad. The
second obstacle is the artist’s insecurities. This does not apply to all, but most. The artist
wants 100% from his/her first success.This is where the imbalance in the relationship
between the owner of a gallery and an artist changes.The role of a gallery is to promote
the artist’s work, to create his profile and to organize all the details of an exhibition
responsibly and with professionalism. On the contrary, the artist's role is to create. These
two roles should not be confused.
What satisfies you after so many years in this line of work?
It’s the joy that I live with art, which is something I love. I believe that I have presented the
best work of a generation, the decade of the 30’s. It was the best that Greece had from
the beginning of the 70’s until the beginning of the 90’s. On the other hand, I personally
like changes and new things and that is why I like to move on and try new ideas. If I had to
start all over again, I would choose the same line of work. I have the bug of a collector!
The decade of the 90’s finds you with two new shops?
Yes, in 1992 we opened the "Art & Antiques" on Haritos street and in 1996 we opened, on
Pireos street, a huge space that was used for many purposes. Last year, our shop on
Haritos street was moved to Kriezotou 6, a space with high aesthetics and modern
specifications. What we aim to do with our new space is to exhibit artists of that time and
also contemporary Greek art with modern design. Design goes hand-in-hand with
sculpture, designers are artists and for some time now art has advanced to other levels.
My main aim is for yesterday and today to co-exist. I despise the pressure of middle-class
mentality. I try to see freely and into the future.
Mrs. Daphne Zoumboulakis, when did you enter this line of work? Did your mother
encourage you to get involved with the art gallery?
Daphne Zoumboulakis: I have always liked the world of art, besides that it is where I grew
up. I remember the first exhibitions as if they were a game and not my parent’s work. The
happening with Pavlo’s confetti was one my strongest memories. There was always a
close relationship with the artists. After the exhibitions we would go out and eat and
have fun all together. I was in a big art family and I feel very close to all of them. For
example, the best fairy-tales that I have experienced are with Alekos Fassianos. He used
to come in shorts and we would go for ice cream at the old café «Elliniko».