Ons Erfenis - Die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika

Tema: Ons Erfenis
Ons erfenis:
die Gereformeerde belydenis
Met die hart glo ons en met die mond bely ons.
Hierdie woorde uit Romeine 10:10 weerklink aan
die begin van feitlik elke artikel in die Nederlandse
Geloofsbelydenis.
Ons geloof erf ons nie. Maar ons verwerf dit ook nie. Die
geloof is ’n gawe aan ons van God die Heilige Gees wat
dit in ons werk. Hy doen dit onvermoeid deur die verkondiging
van die heilige evangelie (Ef 2:8; HK vr. 65; Dordtse
Leerreëls 3 en 4, 14). Op hierdie wyse kom die Woord
van die geloof ook deur die vaders na die kinders, en
deur die kinders na die kindskinders (vgl. Ps 78:5, 6). In
hierdie sin is die Gereformeerde belydenis ’n lewende
erfenis: met die kerk van die eeue bely ons die geloof en
ons vertroue in die roemryke dade van die Here.
Die Gereformeerde belydenis is opgeteken in die Nederlandse
Geloofsbelydenis, die Heidelbergse Kategismus
en die Dordtse Leerreëls. Hierdie belydenis het egter sy
wortels in die sogenaamde ekumeniese of algemene
belydenisskrifte van die vroeë kerk, naamlik die Apostoliese
Geloofsbelydenis, die Geloofsbelydenis van Nicéa
en van Atanasius. Van hier af gaan dit nog verder terug
na die belydenisformules in die Nuwe Testament.
Die belangrikste kenmerke van hierdie ryke erfenis
’n Belydenis van die lewende God self – Tydens die Reformasie
van die kerk in die sestiende eeu is die belydenis
van die bevrydende waarheid weer opnuut bely. Daar is
teruggekeer na die bron, na wat wesenlik is, die eenvoudige,
gekonsentreerde evangelie van God se vrye genade.
’n Mens kan ook sê dat die Reformasie ’n verdieping, ’n
inworteling was in die één, eenvoudige evangelie van
die koms van die lewende God self na ons toe in Jesus
Christus – deur sy Gees en Woord. Vandaar die bekende
radikale slagspreuke van waaruit die kerk hervorm is:
alléén Christus, alléén genade, alléén geloof, alléén die
Skrif, en aan God alléén al die eer.
Hierdie vereenvoudiging en verdieping is teweeggebring
deur die allesbepalende besef dat ons voor die aangesig
van God, God self, in sy persoonlike teenwordigheid staan
(vgl. bv. Num 6:25; Ps 16:11; 27:8; 105:4 vir van die
pragtigste uitdrukkings).
In die Kategismus kry ons hierdie uitdrukking, voor die
aangesig van God, juis in verband met die belydenis van
18 • Die Kerkblad September 2006 •
Ds. Ds. Hessel Hessel Dijkstra Dijkstra (P (P (Potchefstroom)
(P otchefstroom)
ons regverdiging deur die geloof alleen (HK vr. 59, 60,
61, 62; vgl. vr. 36, 52). Dit was vir die reformatore die
hart, die samevatting van die evangelie. Die konsentrasie
en veréénvoudiging van wat ons bely, vind dus vir die
hervormers voor die aangesig van God plaas.
Dit hou in dat ons nie op ’n afstand, vanuit ’n neutrale,
onbetrokke posisie met ons verstand spekuleer oor ’n
begrip “God” of oor ’n eienskap van God, ’n abstrakte
God op Homself nie. Nee, ons dink en redeneer nie oor
God nie, maar God sélf is aan die woord en aan die
werk. Hy is teenwoordig. Hy is by ons. Hy spreek. Sy
Woord is beloftewoord. Ons sondaarmense word aangespreek.
Die heilige God brand my eiegeregtigheid weg.
Deur die kruis en opstanding van Christus vergewe Hy
my sondes en versoen Hy my skuld. Die gemeenskap
tussen Hom en ons word herstel. Hy het Hom aan my
verbind. Ek behoort aan Hom Ek kan op Hom vertrou,
met Hom en vir Hom lewe.
Nou kan ek nooit weer uit ’n ander posisie oor Hom en
oor myself praat nie as net binne die grense van hierdie
verbondsverhouding tussen die lewende, sprekende God
en myself, sondaarmens, wat deur sy beloftewoord aangespreek
is. Net voor sy aangesig. Ons ken Hom nie as
’n vreemde wese ver weg nie, maar ons ken Hom in sy
genadige toewending tot ons en ons geloofsbetrokkenheid
op en geloofsverbondenheid met Hom. In die lewende
ontmoeting en gemeenskap met God wat regverdig
is en ons sondaarmense wat regverdig word, gebeur iets:
verlossing, lewensredding en lewensvernuwing in die
volste sin van die woord.
Hier het ons ’n rykdom, ’n skat wat nie deur mot of roes
verteer word nie!
God sélf soos hy Hom in sy Woord geopenbaar het – Die
Gereformeerde belydenis is belydenis van God sélf. Dit
is nié ’n belydenis oor God wat deur mense uitgedink is
nie. Dit is ook nie ’n belydenis oor God uit die belewing
van die oewerlose tradisie van die mens se geestesgeskiedenis,
soos dit vasgestel is op gesag van die kerk of
die pous nie. Nee, ons is nie aan onsself of aan mensgevormde
tradisies uitgelewer op grond waarvan ons ons
geloof bely nie.
Die enigste ware, lewende God het Homself bekend gemaak
in die Skrifte van die Ou en die Nuwe Testament.