'n Kritiese evaluering na die effektiwiteit van bestuurstrategieë vir ...

2.5 DIEREGESONDHEID.
‘n Groot probleem vir die boer is dat dit dikwels glad nie ‘n eenvoudige taak is om
die aard van ‘n siekte te bepaal nie, m.a.w. om ‘n diagnose te maak nie. Soms is
dit betreklik eenvoudig, maar dikwels vereis dit die volledige kennis en
ondervinding van ‘n opgeleide veearts, asook chemiese en mikroskopiese toetse.
(Mönnig & Veldman. 1986:1).
Bloutong is ‘n ongenaakbare insekgedraagde virussiekte by skape. Die orbivirus
wat bloutong veroorsaak, het 24 stamme bloutongvirusse, waarvan 21 in Suid-
Afrika voorkom. (Du Preez. 2001:1).
Volgens Du Preez (2001:1) is bloutong seisoengebonde en kom in die middel van
die somer en herfs voor, tot die eerste ryp val. Die bloutongvirus oorwinter veral in
beeste. Inheemse skaaprasse soos die Namakwa-Afrikaner, Swartkop-Persie en
die Karakoel, is minder vatbaar vir bloutong, terwyl Europese rasse soos die Merino
weer baie vatbaar is.
Volgens Mönnig & Veldman (1986:78) is die Merino definitief die vatbaarste van al
die skaaprasse, vir bloutong. Algemene simptome is dat die skaap koorsig word
(40-42 °C) en lusteloos is. Die bek (tong en lippe) swel en die skaap kwyl en lek
die lippe. Die slymvliese is eers rooi en later blouerig. Die siekte duur van ‘n paar
dae tot selfs twee weke. By skape wat herstel, kom ‘n breuk in die wol gewoonlik
voor.
Bloutong-entstof verleen ‘n redelike lang immuniteit en daar kan met die inenting
begin word, sodra die ooie in die winter gelam het. Lammers van ingeënte ooie
moet nie voor die ouderdom van ses maande ingeënt word nie, want die passiewe
immuniteit duur ses maande. Oningeënte ooie se lammers kan op die ouderdom
van vier weke al ingeënt word. (Du Preez. 2001:1).
192