Untitled

een weergaloos raffinement. Zonder er dikwijls erg in te
hebben, liep je weer in de val. Het ging niet. altijd over
mishandelingen; die waren zelfs een tijd lang verboden.
De Capo s moesten hun handen thuis houden en hun
sadisme beteugelen. Of ze het deden? Ze moesten wel,
maar dan werden de dagelijkse pesterijen erger. Sommigen,
doorgewinterden, hadden liever een pak slaag, dan
dat getreiter steeds weer. Want ook dat maakte van
Vught een nel.
Order — tegenorder. Doen — niet doen. Alles was vol
tegenstrijdigheden. Dat maakte het kamp onrustig. Als je
aan een bepaald karwei begon, wist je al, dat het na een
paar dagen weer ongedaan gemaakt werd. Er was dan
natuurlijk een tegenorder verschenen en de Haftlinge
knapten het wel weer op.
Vught was vooral een arbeidskamp. Er waren verschillende
„commando s of werkobjecten en daar werd je
ondergebracht. Als je een beetje gehaaid was, kon je zelf
kiezen, maar 't moest vooral niet in de gaten lopen, wanf
dan werd je even genomen. Toen ik er kwam, had de
laatste opvoering plaats van „25 of 50 voor de broek".
Met een bullepees werd het slachtoffer dan op de ontblote
zitdelen geslagen en moest er zelf hardop bij tellen. Had
hij na afloop het bewustzijn nog niet verloren, dan moest
hij zelf het ziekenhuis maar zien te bereiken. Meermalen
was het een afzichtelijke, bloederige massa. Opdat de
slagen goed zouden aankomen, werden ze over verschillende
beulen verdeeld — dat waren de Capo's — die in
onderlinge na-ijver hun krachten maten op het slachtoffer.
Elk diende dan 5 slagen toe, want de kracht mocht niet
afnemen.
18