Untitled

moest. Elke week ging je in het had. Wie niet lopen kon,
zoals de meesten met voetwonden, werd per brancard
gereden. Er was lectuur in overvloed, Amerikaanse
romannetjes, die in het land verboden waren, lazen we
uit de Vughtse bibliotheek. Ja, 't kan raar gaan. Communisten
werden opgepikt en van hun vrijheid beroofd als
staatsgevaarlijk en in het kamp deelden ze stiekum dé
lakens nog uit. Allemaal tegenstrijdigheden. Zo rolde ons
leven genoeglijk voort in het hospitaal. Doch het teugeltje
was te slap; plotseling kwamen er verordeningen los. Een
paar er van zal ik U noemen. Men lag alleen met een
lang. wit hemd in bed, echt ouderwets met slipjes. Zo
stapte je uit bed en ging W.C.-waarts. Mocht niet langer;
het was een gevaar voor de meisjes, die er nu en dan
rondliepen en we moesten ons hullen in een deken, om
het middel geslagen.
Een idioot gezicht, dat veler spotlust opwekte.
Toen kwam de Hoofdcapo en we kregen oefening in het
jn de houding liggen. Want de Iagerarts vond het maar
rommelig als hij binnen kwam en dat ging niet langer.
Hielen tegen elkaar en armen gestrekt boven het laken.
De oudste zieke moest dan gaan zitten en zeggen: „Sieben
kranke Haftlinge melden sich", waarna de dokter zei:
,,Weiter machen", en dan kon je weer eens draaien. We
hebben wat gelachen om die idioterie, hè, Opa Bos, weet
je t nog. En wat een heerlijk zaaltje was dat, die chirurgische
afdeling. Altijd zon en frissche lucht. Wel eens te
veel van het goede. Soms werd een muziekavond georganiseerd
op de gang. Dat was fijn en je vergat even, dat je
toch altijd nog onder Duitse klauwen zat.
De verpleging was goed. Hollandse, Belgische en Franse
42