Untitled

avondappèl de nummers der gestraften afgeroepen. Dan
werd je in het strafblok geplaatst of je ging de bunker in,
allemaal lieflijkheden, waarop ik wel nader terug kom.
Dan kwam nog het afroepen van de pakketpost, die je
na afloop halen kon op het kamppostkantoor. Ze lieten je
opzettelijk lang staan; de Duitser, die het appèl afnam,
kwam niet al te vroeg of wandelde met z'n collega's wat
heen en weer op de kampstraat.
Eindelijk ... nu begon het. „Mütze . . . ab" (klap). Was
die klap niet gelijk, dan deden we dat tien of meer malen
over, alles gecommandeerd door de Hollandse „Lager-
Alteste". Tot alles goed gelijk ging. En dan correct in de
houding blijven staan, anders strafte na afloop de Block-
Alteste je nog eens met een half uur extra staan of looppas
maken. Als alles dan zover zonder ongelukken voor je
was verlopen, was je vrij, nog ongeveer 5 kwartier, want
dan was het bedtijd en dan werd je weer 3 maal geteld.
Ieder voelde z'n verantwoordelijkheid op dat gebied: de
BIock-AIteste, de Stube-Alteste, de schrijver. Het is
gebeurd dat het niet klopte en dat men in nachtgewaad,
voor zover er sprake van kon zijn, naar buiten werd
gejaagd, in het gelid in de houding. Een longontsteking
meer of minder werd niet geteld. Are je, dat zijn zo van
die dagelijkse kwellingen; dan zus, dan zo, maar ze.
werden je bereid. En men moest een sterk zenuwgestel
hebben om ze te verdragen en er over heen te komen.
Velen hielden dat niet vol, werden ziek!
In die korte tijd moest je soms eten, pakket halen en naar
den dokter. Dan schoot meestal het eten er bij in, want je
pakket liet je niet staan; de band met je familie. En ook
23