Untitled

maar om, of je liep of stond, als je maar nooit ging
zitten . . .
Ik werd bij bet commando „Holzplatz" gestopt.
De eerste tijd is je moeilijkste tijd. De pakketten van
buis gezonden —i komen dan nog niet. Dat duurt ongeveer
twee weken en je mist van alles. De buisgenoten bebben
er geen erg in, dat je uitgekleed bent tot op bet naakte
lichaam en van al die kleding niets terug krijgt. De
uitreiking is totaal onvoldoende, dus je loopt met onvoldoende
ondergoed en geen sokken. Ja, dat is een probleem,
want je moet toch je voeten trachten te beschermen.
In het kamp bekommert men zich nergens om. Maar je
gaat al spoedig zoeken en vindt hier of daar wel een paar
vuile lappen of papieren zwachtel. Daarmee tracht je dan
de eerste nood te lenigen, wat enigszins lukt. Er werden
ook handschoenen uitgereikt in de winter, doch daar moest
je vlug bij zijn,-anders waren ze al weg.,Toen ik eens in
het Vrouwenlager kwam om hout te brengen — het was
guur en de sneeuw lag dik ~- bood de Lageroudste, een
domineesvrouw uit het Noorden, me een paar dameshandschoenen
en een borstrok aan. Die gauw weggestopt, want
dat mag niet, en nog nooit ben ik zo dankbaar geweest.
Vermoedelijk had deze hoogstaande vrouw direct door,
hoe ellendig ik er op dat ogenblik aan toe was.
•~Zo scharrelde je maar door. Hier vond je wat, daar kreeg
je wat. Alleen de grote kunst was, om het te behouden.
Want er werd veel „georganiseerd" in zo n kamp. Daar
lette je in het begin nog niet zo op, doch alles was zo
verdwenen. Zelfs als je je 's morgens waste, zagen de
onverlaten — lotgenoten nog wel, doch behorend tot de
beroepsboeven-categorie t-* kans om je stukje zeep, waar
31