Zusters, dochters: Afrikaanse verhalen - Shikanda.net

Leeuw was los van het lichaam en verdween tussen de
bomen. We wisten dat de koning dood was. En ik prevelde
voor niemand nog hoorbaar de woorden die ik zojuist voor
jou heb opgezegd, mijn wapenspreuk. Ik besloot op dat moment
dat ik zijn opvolger zou zijn. De mensen rukten zich
de dekens af, liepen te hoop, schreeuwden, naakt als zij
waren. Ik pakte mijn wapens, verzamelde mijn mannen en
ging door de nacht naar de hoofdstad, waar ik het ontzielde
lichaam van je oom aantrof.'
Angst en woede verstikten zijn stem. Hij rondde zijn hand
om Shikanda's bil en duwde haar nog stijver tegen zich aan.
'Shikanda! Begrijp je me? Begrijp je wat ik zeggen wil?'
'Nee vader, ik begrijp het niet.'
Hij sprak aarzelend verder, zonder heftigheid, peinzend,
met ongemak rond de lippen, alsof hij nu pas echt dronken
werd.
'De koning is de slaaf van het volk. De mpande is de
doodsmedicijn van de vorst, geduchter en doeltreffender dan
een shiposko-geweer van menselijk dijbeen, geladen met
leeuwemedicijn en afgeschoten in de nacht. . .'
Hij klopte op het ronde witte sieraad dat op zijn borst bungelde,
greep Shikanda's kleine hand en drukte die erop. Het
sieraad voelde koel, begerenswaardig, het gepolijste oppervlak
intrigeerde door de spiraalvorm die de schroefsgewijze
kegelvormige bouw van de schelp erop had achtergelaten.
'Shikanda, dit is onze ondergang, deze mpande. Hij zal mij
doden, misschien voordat jij volwassen bent. Misschien nog
voor de Bloedgeest je bezocht heeft, hoewel dat nu spoedig
zover zal zijn. Of, als de Bloedgeest wel de kans krijgt om
bezit van je te nemen en je een oudere zuster vindt om je
te onderwijzen, zal de mpande mij misschien doden voordat
wij feestelijk een vrouw van je kunnen maken.'
Hij streelde haar kinderlijke schouders. Het bier wakkerde
zijn vaderlijke trots nog aan.
'Mijn kind, ik heb je te lang niet gezien. Ik zal je misschien
weer moeten verlaten voordat je groot genoeg bent om te
verstaan wat ik je wil zeggen. Vandaag heb je de geheimen
van het koningschap gezien. Als het aan mij ligt zul je ze ooit
zelf beheren, als koningin. Maar ik ben bang dat er onvoldoende
tijd zal zijn.'
Hij zweeg, staarde lang voor zich uit en dronk nogmaals
van het bier. Hij zette de rand van de beker aan Shikanda's
lippen, en zij dronk gretig. Hij gaf haar de lege kop in haar
handen, en zij voelde nieuwsgierig de ribbels in het schedeldak,
waar de beenderen waren samengegroeid. Ze genoot
huiverend van de nieuwe wereld van medicijnkracht waartoe
zij nu, als prinses, vanzelfsprekend toegang had; die zelfs
voor haar noodzakelijk was geworden; en dan nog waren
haar kansen op overleven niet veel groter dan die van haar
vader.
'Shikanda?'
'Vader?'
'In de tijd dat jij alleen bij je moeder woonde, heb je gebrek
en honger gekend. Ik weet niet hoe haar nieuwe man
voor je gezorgd heeft. Ik heb er nooit naar gevraagd. Nu ik
koning ben heb ik je nodig, en ik heb je teruggehaald. Het
kind is in het midden van de buik, maar ik trekje nu naar
de rechterkant, de kant van de vader, van de dorpsschrijn,
de jacht, de ochtend. Je bent mager, mijn kind. Misschien
had je al borsten kunnen hebben. Ik schaam me.' Hij raakte
zacht haar kleine, nog nauwelijks op een zachte bolling
geplaatste tepels aan. 'Vraag me watje wilt. Ik ben nu de
40 41