Zusters, dochters: Afrikaanse verhalen - Shikanda.net

zoek iets nieuws, maar heb nog niet de kennis en het geld
en de organisatievorm om dat nieuwe te vinden en te behouden,
dus ik maak nog gebruik van het oude, maar niet
uit angst of uit blind geloof maar uit een tijdelijke, doordachte
keuze,' (weer moest Racubal pauzeren om adem te halen)
'als je dat zegt, dan is dat een houding die op vernieuwing
gericht is, een waarin zich de historische wetmatigheden van
de revolutie voortzetten. De revolutie in Rusland of Cuba
is ook niet helemaal met niets begonnen, maar op basis van
wat op dat moment het leven van onderdrukte boeren en arbeiders
uitmaakte, hun onderlinge solidariteit, hun opgekropte
woede, misschien zelfs wel hun bijgeloof. Het is
allemaal niet zo simpel.'
'Broeder, ik wil je niet kwetsen. Ik begrijp datje warm
loopt voor de politiek en dat je deelname aan de bevrijdingsstrijd
het belangrijkste in je leven is geweest. Het heeft
je geen windeieren gelegd, dat zie je wel aan dit huis. Ik bedoel
niet datje het alleen om eigen voordeel gedaan hebt;
alles watje zegt en doet bewijst het tegendeel. Ik snap niet
helemaal watje bedoelt, maar watje zegt over vrijheid en
een nieuw leven, dat ontroert me. Daar zou ik deel aan
willen hebben. Maar ook die woorden heffen mijn pijn niet
op, geven me mijn kind niet terug, brengen me niet op een
plek waar ik thuishoor. Watje zegt klinkt zoet, maar het is
medicijn voor een andere kwaal. Of niet soms?'
'Nee,' riep Racubal ongeduldig uit. 'Waarom wil je het
toch niet begrijpen.
Op dit punt echter werd hun gesprek onderbroken door
Luiz die een grote aardewerken schaal binnenbracht waarin
vele kleine visjes op een bed van vers gekookte rijst lagen,
overgoten met visbouillon en bruinrode palmolie.
136
'Hier, het eten is klaar. Wat heeft het voor zin zo ruzie
te maken over heiligdommen, voorouders en het Heilige
Bos. Als je naar ze toe moet omdat ze je ziek maken, ga je
naar ze toe. Als je geen last van ze hebt, loopje met een grote
boog om ze heen. Laat dat redetwisten toch over aan de
mannen die voor de blanke paters werken, die hebben er een
diploma in gehaald. En zelfs zij gaan naar de grote heiligdommen
als het zo uitkomt. Racubal, je kunt beter je politieke
praat bewaren voor partij-bij eenkomsten in Bissau,
daar snappen ze tenminste waar je het over hebt.'
Met een knipoog naar zijn nicht voegde Luiz hier aan toe:
'Als hij het zelf snapt tenminste. Want eerst had hij tegenover
de priesters van Coboiana het hoogste woord, zo van
"Hoe weet jij nu dat de Geest zwart of blank is als je hem
helemaal niet kunt zien; of heb je hem soms al gezien," en
dat soort strikvragen, maar toen puntje bij paaltje kwam
knielde hij net zo goed in de modder bij het plengbekken en
gaf hij mooi zijn horloge en overhemd af. Zo'n prachtig overhemd,
zonde hoor, het kwam nog uit Portugal.'
'Maar dat probeer ik haar juist duidelijk te maken, Luiz,
dat dat moet kunnen zonder dat je je overgeeft aan de angst
waar die priesters en Geesten altijd munt uit geslagen hebben!
Maar laten we eten, we moeten dadelijk naar Diatta
toe, het is al laat.'
Uit de ijskast haalde Racubal de laatste twee flesjes bier.
Eén gaf hij er aan Arghetta, van de andere dronk hij eenderde
uit waarna hij het voor Luiz neerzette. Deze gulheid
werd zonder commentaar aanvaard. Zwijgend aten ze voort,
af en toe de vele verraderlijk kleine graatjes van tussen hun
toegeperste lippen op de vloer sproeiend. Een goed gevoede
hond kwam door de open buitendeur naar binnen. Gelaten
137