Zusters, dochters: Afrikaanse verhalen - Shikanda.net

2
Twee maanden eerder, op de heenreis, had het Arghetta
geërgerd dat zij, na een snelle tocht naar Canchungo, in die
plaats een halve dag moest wachten op de lijntaxi die haar
en een tiental andere reizigers naar Calequisse zou brengen.
Zij was verwend door tien jaar Senegal, waar een efficiënt
door islamleiders beheerd systeem van lijntaxi's en -busjes
bestaat. Arghetta had de wachttijd besteed om in een daartoe
leeg uit Senegal meegenomen plastic kruikje drie liter
canna, inheemse rum, te kopen, bestemd voor het begroetingsritueel
bij de voorouderbeelden en de heiligdommen
op het familie-erf.
Een halfuur voorbij Bassarel langs dezelfde onverharde
bosweg gelegen, was Calequisse de oude hoofdstad van een
gelijknamig voormalig koninkrijk. Na tientallen jaren een
bolwerk van Portugees bestuur te zijn geweest, pas aan de
vooravond van de soevereiniteitsoverdracht bevrijd door het
guerilla-leger van de onafhankelijkheidspartij, vormde
Calequisse thans het piepkleine centrum van een groep traditionele
dorpen, waartoe ook Arghetta's geboortedorp
Bareapind behoorde. De paar Portugese gebouwen domineerden
nog steeds het wijde, in de koloniale tijd met
flamboyant-bomen beplante plein waar de taxi haar achterliet.
Het plein was door de toevoeging van de nieuwe stafhuizen
van de gezondheidspost en het nieuwe schoolgebouw
niet wezenlijk veranderd; zonder aarzeling was Arghetta het
paadje ingeslagen dat na een paar honderd meter bos, langs
de wijk van de Katsjaar-clan, regelrecht naar haar geboortewijk
Oepia leidde. Haar bagage woog zwaar, en ze vroeg
een jongetje dat dezelfde weg ging haar koffer te dragen.
Het pad kwam uit achter het oude huis van Suarez; men
hetrad de wijk Oepia over een hoek van zijn veranda.
Suarez' huis was in vijftien jaar niets veranderd, maar de
erven daarachter waren onherkenbaar. Waar Arghetta haar
geboortehuis had verwacht, direct achter het heiligdom van
de clan-geest Kandzjandé, was in plaats van de oude, door
riet gedekte hutten van haar vader en zijn familieleden een
zeer groot huis verschenen, door glanzend nieuw golfplaat
gedekt. De hoge lemen muren gingen gedeeltelijk schuil achter
het breed overstekende dak; in de schaduw van de aldus
gevormde, brede veranda telde Arghetta vier deuren en vier
ramen in de lange voorgevel. Dit moest het nieuwe huis van
Fernando Viaz zijn, een achterneef van haar vader die als
zijn oudere broer werd beschouwd. Geruchten over dit grote
huis, gebouwd met geld van Fernando' s zonen die in Frankrijk
werkten, hadden Arghetta wel bereikt in Dakar, maar
zij had niet kunnen beseffen dat het huis zo groot was opgezet
en de plaats innam niet alleen van Fernando's vroegere
vrouwenhutten, maar ook van het erf van haar eigen vader.
Even meende zij nog dat zij zich in de plek vergiste, maar
de oude mangobomen, de kolaboom, de kapokboom die deze
groep erven naar het oosten toe afsloot, en de dode, door de
wind en droogte bijna geheel van zijn bast ontdane apebroodboom
op wiens grillig opzij stekende takken als vanouds tientallen
ooievaars huisden, stonden nog op precies dezelfde
Plaats als in Arghetta's jeugd.
Het erf van Suarez en de veranda van het nieuwe huis
waren uitgestorven, maar er waren enige vrouwen aan het
werk in de keukenhut tussen het nieuwe huis en een dichter
bij kapokboom gelegen ouder huis, dat Arghetta zich herinnerde
als de oorspronkelijke woning van Fernando Viaz.
104 105