Zusters, dochters: Afrikaanse verhalen - Shikanda.net

op - ze had nog juist genoeg over voor de veerboot en voor
het douanestempel in Sao Domingo. Met het Senegalese geld
kon zij, als zij de consumpties onderweg beperkte tot een paar
droge broodjes en een flesje Fanta, een lijntaxi betalen orn
via Ziguinchor het vijfhonderd kilometer verder gelegen
Dakar te bereiken en daarvandaan het huis van haar neef
in de voorstad Pikine. Het viel haar mee. De kostbare huishoudelijke
artikelen in haar bagage had ze naar het dorp
meegenomen om daar gedurende de twee maanden van haar
verblijf nog een schijn van zelfstandigheid te kunnen ophouden;
het was al heel wat dat deze bezittingen bij haar vertrek
niet waren opgeëist door haar achterblijvende
verwanten. In plaats daarvan hadden dezen haar van hun
eigen schaarse voorraden nog rijst en yam meegegeven.
Maar verder was de reis naar haar dorp teleurstellend geweest.
Arghetta's rug en buik deden nog evenveel pijn als
toen zij uit Dakar was aangekomen.
Ze borg de paar munten die zij van de bijrijder had terugontvangen,
zonder omhaal in haar bh. De taxi keerde snel,
pikte bij het marktje niet ver van de kade enige passagiers
op en reed weg richting Canchungo. De andere passagiers
van de taxi verwijderden zich, het stadje in, op twee na: een
vrouw van Arghetta's leeftijd en haar huwbare dochter.
Gelaten gingen zij naast hun omvangrijke bagage zitten, zich
opmakend voor bijna een etmaal van wachten. In de taxi
hadden zij al kennisgemaakt. Zij kwamen uit het koninkrijk
Bassarel, bleken verre schoonfamilie van Arghetta's
broer, die in Frankrijk bij de Renaultfabrieken werkte, en
waren op weg naar Dakar waar de dochter zich bij de man
zou voegen die haar familie als echtgenoot voor haar had uitverkoren.
Het meisje droeg onder haar heupdoek een dure
'k ujt Senegal, en straalde een levenslust en opgewonden
verwachting uit die Arghetta droevig stemden.
Zij Het haar bagage bij de twee vrouwen achter en liep,
gehinderd door de pijn, langs de kade in de richting van de
Presidéncia, het protserige, door hoge trappen toegankelijke
paleis dat in de koloniale tijd de landvoogd van heel Portugees
Guinee had gehuisvest en dat thans de ambtswoning
was van de president van de regio Cacheu.
Hier, vlak bij de haven waar slechts een kleine kustvaarder
en wat motorprauwen afgemeerd lagen, bevonden zich ook
de andere gebouwen uit de tijd dat Cacheu de hoofdstad van
de kolonie was geweest. Met hun rode pannen daken, hun
balkons en schaduwrijke veranda's, de muren verrassend
goed in de witkalk, het houtwerk van ramen en deuren blinkend
rood geschilderd, verleenden deze overheidskantoren
aan het stadje een hoopvolle aanblik die nog versterkt werd
door de frisse wind die van over de wijde watervlakte van
de Cacheu-monding woei, een geur van zout en wier aanbrengend,
en door het rijke licht dat de schittering van diezelfde
watervlakte overnam. Niets in het huidige leven van
het stadje rechtvaardigde overigens deze suggestie van bescheiden
welvaart; het propere uiterlijk van de kantoren was
slechts te danken aan het feit dat de partijsecretaris onmiddellijk,
en tegen de doelstellingen van het staatsdistributiesysteem
in, beslag had weten te leggen op een partij verf die
na vele maanden vertraging in de Volkswinkel aangekomen
was. Zonder restaurant, hotel, benzinepomp, busdienst,
ziekenhuis, middelbare school, en met als enig gemotoriseerd
verkeer wat auto's van partijleiders en dagelijks enkele lijntaxi's
die het verkeer met Canchungo onderhielden, had het
st adje zijn betrekkelijke bedrijvigheid in hoofdzaak te
100 101