Nummer 180 - juni 2002 - Nederlandse Vereniging van Toerzeilers

UIT DE STUURKUIP
Van oude boot naar nieuwe boot
De overdracht van ons vorige schip verliep
geheel volgens plan met een soepele overtocht
van Enkhuizen naar Stavoren in schitterend
weer met een oostenwind 5/6, condities
waaronder een zware Westerly prima
loopt. De sluis ging open toen we er aan
kwamen en we werden direct als enige
naar binnen geschut. Bij de makelaar in de
Binnenmarina bleven we nog even napraten,
maar precies op tijd werd ik afgeleverd
bij de veersteiger om met de Bep Glasius
naar Enkhuizen terug te kunnen varen. Ik
was vermoedelijk de enige passagier aan
boord met een merendeels vrouwelijke
bemanning, waaronder ook de kapitein.
Deze laatste - een forse maar goed uitziende
dame in kapiteinspak en met een neuspiercing
– daalde af naar de voorkajuit met
bar waar ik vertoefde en merkte tegen mij
op dat ik het zeker wel wat erg vond
schommelen. De wind was inmiddels afgenomen
tot naar schatting windkracht 4 en
wat gekrompen, waarop ik opmerkte dat
dat wel meeviel en dat het eerder op de
dag met wat meer wind juist lekker zeilen
was in tegenovergestelde richting. Ik steeg
onmiddellijk merkbaar in haar achting en
als ik niet al een biertje in mijn handen had
gehad was ik naar mijn stellige overtuiging
daarop getrakteerd door de gezagvoerster……..
Toch al weer twee maanden later hebben
we ons nieuwe schip - een zes jaar oude,
degelijk gebouwde en voortreffelijk onderhouden
torenkotter - in bezit genomen.
Deze laatste uitdrukking geeft goed weer
hoe het ging, want toen we volgens
afspraak aankwamen bij de boot werden
we aan boord uitgenodigd door de (vanwege
de inmiddels geëffectueerde financiële
aderlating al ex zijnde) eigenaars, die
nog heel even het ‘welkom bij ons aan
boord’ gedrag vertoonden. Binnen een uur
waren de rollen omgedraaid en vertrok het
echtpaar dat een welhaast 50-jarige zeilcarrière
afsloot met vochtige ogen. De
schipper kwam nog twee keer terug om
iets uit leggen waarvan hij dacht dat ik het
dringend moest weten.
De weken ervoor, waarbij de afronding van
de onderhandelingen over de verkoopprijs
en de keuring centraal stonden hadden al
2
Peter Paternotte
een beeld gegeven van de band met schip
en water van de vorige eigenaren en daarmee
ook van de toestand van het schip.
We hadden een weekend nodig om onszelf
een beetje vertrouwd te maken met de
boot en alles te doorzoeken, een soort
‘nestgedrag’ eigenlijk. De vorige keer hadden
we ons schip nieuw gekocht en dat
werkte toch anders. Los van het feit dat
toen de sterke polyesterstank kenmerkend
was voor ons eerste zeilseizoen bestond de
gewenningskuur uit het stap voor stap
‘individualiseren’ van een neutrale situatie.
Nu moesten we weer wennen aan het kiezen
tussen behoud van duidelijk persoonlijke
kenmerken van de vorige eigenaars en
onze eigen ideeën. Iets heel simpels was de
ankeruitrusting. Een 35-ponds CQR-anker
zat in de boegroller en met een grote harpsluiting
aan de ankerketting. Het iets kleinere
Bruce-anker, wat schitterend in het
stevenbeslag paste en niet zo ver uitstak,
zat bij de losse uitrusting in de bakskist. Na
enige aarzeling werd de zaak omgedraaid
en de Bruce voorop gezet met een echt
koppelstuk tussen anker en ketting.
In het interieur begon ik uitrusting te verplaatsen
naar plekken waar ik vertrouwd
mee was, sorteerde de documentatie van
schip en uitrusting in andere volgorde, verwijderde
overtollige of achterhaalde documenten,
verzamelde alles wat we niet wilden
behouden (waaronder reserveonderdelen
van voorgaande schepen van de
oude eigenaars!) en richtten we de kombuis
in.
De eerste avond werd besteed aan koken,
lezen, prutsen en het uitproberen van de
klassieke Taylorkachel die ons deed terugdenken
aan de tijd dat we nog kampeerden
en kookten op een echte primus. Het
abominabele weer klaarde de volgende
ochtend iets op en liet toe vanuit de bijboot
de nieuwe scheepsnaam aan te brengen,
het derde schip met dezelfde naam
nu. Enige aarzeling was daaraan wel vooraf
gegaan. De vorige eigenaar, die het
schip naar zijn moeder had genoemd,
wilde uitdrukkelijk weten wat de nieuwe
naam zou worden en wat daar de achtergrond
van was. De uitleg was kennelijk
bevredigend want hij toonde zich begripvol
en gaf het zijn zegen. Het blijft natuurlijk
een ‘tricky’ zaak, gevoelsmatig. In alle