Nummer 180 - juni 2002 - Nederlandse Vereniging van Toerzeilers

Na een paar dagen rust en rondkijken in de
omgeving van Calvi zeilen we langs de
westkust van Corsica zuidwaarts langs
prachtige ruige kapen en baaien, hoge
gebergten en het natuurgebied Scandola
richting hoofdstad Ajaccio. Onderweg hebben
we steeds het geluk om een baai te vinden
waar we kunnen ankeren, zwemmen
en snorkelen. Ton en ik zwemmen dit jaar
veel. Ik merk dat zwemmen een prima
manier is om af te koelen. De temperatuur
loopt geregeld op tot zo’n 35 à 40° C. Na
het zwemmen sproeien we het zout van
ons af met een hogedrukplantenspuit: kost
per douche slechts 1 liter zoet water. Ook
ons zonnetentje, gemaakt van een oud wit
laken, doet wonderen in de hete zon.
Verder kunnen we met allerlei tips en trucs
de warmte aardig hanteren, ook als we de
wal opgaan en dan in de hitte lopen. Mijn
onafscheidelijke fles water en mijn kleine
plantenspuit heb ik altijd bij me. Deze
geven een goede koeling en zorgen ervoor
dat we het langer kunnen volhouden. En
natuurlijk is het slimmer om niet op het
heetst van de dag de omgeving te bekijken
of boodschappen te doen.
Menhirs
In Ajaccio verkennen we per streekbus en
smalspoortrein de ruige binnenlanden van
Corsica in woeste ritten over bergen en
rakelings langs ravijnen. Een belevenis! We
gaan naar Corte waar een oud klooster
boven op het puntje van een berg geplakt
lijkt te zijn. Verder naar het zuiden gaan
we bij Tizanno op zoek naar 256 menhirs,
bezoeken we ondermeer het oude stadje
Bonifatio, beroemd om zijn over de uitgesleten
kalkrotsen hangende oude citadel.
We doorkruisen de Straat van Bonifatio in
stormachtige omstandigheden (8 Beaufort)
op zoek naar een ankerplaats of baai die
ons kan beschermen tegen de striemende
wind uit de verkeerde richting. Eindelijk,
aan de oostkust van Corsica nota bene!,
vinden we als het al bijna donker is een
beschutte baai (Golfe de Santa Amanza),
maar ook hier houdt ons anker niet zodat
we dreigen op de rotsen te verdagen. Na
herhaalde nieuwe ankerpogingen – we
moeten steeds 40 meter ketting en een
zwaar anker van 17 kg met een extra
ankergewicht van 10 kg lood in die omstandigheden
weer ophalen – houdt het anker.
De wind draait de volgende dag en er volgt
een nieuwe depressie. We liggen nu aan
lager wal. De golven lopen recht de baai in
en slaan met donderend geraas achter de
20
Larvik op de rotsen kapot. Als het na een
paar dagen wat rustiger is geworden en we
het anker weer willen ophalen blijkt dat
deze in een spleet tussen 2 rotsen onder
water is blijven steken! Ons rotsvaste vertrouwen
in ons anker is dan wel verdwenen,
we besluiten ter plekke naar een
ander betrouwbaar, dus nog zwaarder,
anker uit te gaan kijken.
Kapitaal
Na de oversteek naar Sardinië zeilen we
langs de oostkust via de eilandengroep La
Maddalena’s. We vinden dankzij een gedetailleerde
kaart van dit gebied een verlaten
Zuidzeeachtige ondiepe lagune, Cala Stagnali,
van het eiland Caprera. We gaan met
onze rubberboot naar de wal en bezoeken
‘s morgens in alle vroegte het huis en de
graftombe van Garibaldi. Via de Costa
Smeralda waar de rijken der aarde tegenwoordig
hun domicilie hebben, zeilen we
naar het zuiden. Een heel ander eiland dan
Corsica, qua natuur, sfeer en bevolking. En
de Sardijnen zijn net als de Corsicanen
terecht heel trots op hun prachtige eiland.
Het is zoals Gianni-Paolo, een gids uit
Dorgali met wie we in een landrover een
survivaltocht hoog in de bergen naar een
geitenherdershut naar Nuraghe-nederzettingen
en diepe grotten en bronnen van
Sardinië maken, zegt: “Geld hebben we als
Sardijnen niet, dit prachtige eiland met z’n
limestone mountains, kristalheldere zeewater
en de vele cala’s en grotten langs de
kusten is ons kapitaal.”
Een geitenherdershut