Nummer 180 - juni 2002 - Nederlandse Vereniging van Toerzeilers

ware als Duitsers in Zandvoort. Kortom
alles wat kruipt en zwemt in Antarctica lag
op ijsschotsen. De meeste zeezoogdieren
leven van krill, dat er na het uitmoorden
van de walvis in overvloed is. De uitwerpselen
vooral van de pinguïns zijn rood van
kleur. In de kolonies snaterden, ruzieden,
poepen, piesten en stonken de pinguïns je
tegemoet. Op de wal was het glibberig van
de uitwerpselen. Men kon rustig in een
kolonie lopen als men maar de armen stijf
langs het lichaam hield of rustig ging zitten.
Ze zagen de mens dan als grote pinguïn.
De beesten waren zeer nieuwsgierig
en knabbelde aan je rugzak, handschoenen
en fototoestel. Ze speelden, ruziende en
voedden de kleinen. Ze gingen rustig door
of stonden dromerig in de wind te ruien.
De overvloed van het voedsel zal niet lang
duren want het wordt weggevist voor
“krabstickjes”. Hier toont de mens weer, als
hoogst intelligent wezen op aarde en verantwoordelijk
voor alles wat leeft en bloeit
op deze aardkloot, te weten hoe hij de
natuur moet verknallen, eerst de walvissen
en nu het voedsel voor de rest, zoals op de
overige zeeën met de vis ook gebeurt.
De lucht was gevarieerd gekleurd van donker
en zwart naar een heldere wintersport
hemel. Dit gaf een afwisselende en sprankelende
lichtinval op de ijsbergen en kleine
schotjes. Het was een ijzingwekkend avontuur.
Uitkijken naar walvissen, bezaanzeil en
stuurwiel
Het eten aan boord was bijzonder goed en
gevarieerd. We kregen in drie weken nooit
iets twee keer opgediend. Hoe het schip
ook slingerde en stampte. Een keurig driegangen
menu met elke dag vers fruit. Het
bord horizontaal houden was een zwaar
karwei, evenals s’morgens je thee bij het
ontbijt in het kopje houden. Het vergde de
nodige gymnastische toeren. Als er een
jarige was werd het ‘s morgens met slingers,
vlaggen en taart bij de koffie gevierd.
Bij stormweer verzeilde wel eens de taart
op de grond, maar men kon van de grond
eten. Brood werd elke nacht vers gebakken,
evenals koekjes bij de koffie en snacks
bij de borrel. Alleen de drankvoorraad was
bijna op aan het einde van de reis. Er restte
slechts Berenburg en Argentijns bier.
De zorg van de bemanning werd als een
warm bad ervaren. Het was van hun als het
ware een toegift op het toch al zware werk
dat ze verzetten en de ontberingen die ze
vooral bij de stormen leden. De een was
goed in een troostend woord voor de zeezieken,
- de dokter was ook zeeziek, - de
ander begeleidde ons in het want van het
schip en de volgende schipperde op de
zodiaks. Zorg daar draaide het om. En Klaas
Gaastra, de kapitein, met baard managede
dit alles letterlijk op zijn sloffen, met een
vanzelfsprekendheid die wel veel respect
afdwingt. Er werd op ons gelet en dat gaf
velen een goed en veilig gevoel.
Op de terugweg over de Drake Passage
passeerden we op 9 maart kaap Hoorn.
Voor ons allen een bijzondere ervaring. De
storm en wind waren weer present en
‘s avonds hadden weer 9+ op de windmeter.
We ankerden in het Beagle Channel bij
de Estancia Harberton, een in 1850 door de
Engelsen opgerichte missie post. De mensen,
half Engels – half Vuurlands, leefden
van visvangst en schapenteelt. De oorspronkelijke
bewoners van Vuurland/Patagonië,
leefden in 1850 nog in het stenentijdperk.
De blanken kregen 1 pond premie
als ze een linker oor van de oorspronkelijke
inwoners inleverden! De laatste is een jaar
geleden overleden. De bewoners waren
een mix van Ieren, Engelsen en autochtonen.
Rood, blond en zwart haar.
We arriveerden op 11 maart in de avond in
Ushuaia. De volgende dag werd besteed
met wandelen in het Ushuaia of Nationale
Park. Het was een park met specifieke planten
en moscultuur in een dunne aardlaag
op de rotsbodem.
Op 13 maart vlogen we huiswaarts, alwaar
we op 14 maart laat in de middag op Schiphol
landden.
25