Adams jas: - Ziekte van Lyme

JOHN DE KORTE
`
John de Korte is als psycholoog werkzaam bij de Afdeling
Huidziekten van het Academisch Medisch Centrum te
Amsterdam. Hij verricht daar onderzoek op het gebied van
de psychodermatologie en begeleidt huidpatiënten met
psychische problemen. Tevens is hij bestuurslid van de
Herman Musaph Stichting voor de psychodermatologie, lid
van de raad van toezicht van het Nationaal Huidfonds,
voorzitter van de Nederlandse Werkgroep voor Psychodermatologie,
en lid van het dagelijks bestuur van de
European Society for Dermatology and Psychiatry. Samen
met de dermatoloog Van der Veen vormt hij de directie van
de Stichting Aquamarijn. Deze stichting tracht door middel
van een Expertisecentrum de kwaliteit van leven van patiënten
met een chronische huidziekte te bevorderen.
10
2
Je huid en je leven -
leven met je huid
Geen onderdeel van ons lichaam beinvloedt ons geestelijk
welbevinden zo sterk als onze huid. Op een slecht
hart, zwakke botten of een vervette lever wordt niemand
aangekeken, maar voor een slechte huid of een huid met
‘plekjes’ of ‘puistjes’ ligt dat anders. Ons vel, inclusief
ons haar, bepaalt in belangrijke mate ons zelfbeeld en ons
zelfvertrouwen, en op de manier waarop anderen ons
bezien en beoordelen. En dat is zeker niet iets waar alleen
pubers en adolescenten mee kampen. Huid- en haarziekten
kunnen de kwaliteit van het leven zo aantasten, dat
psychodermatologie, onderzoek en behandeling van de
psychologische gevolgen ervan, een apart specialisme
geworden is.
We staan er nauwelijks bij stil, maar onze taal staat bol
van de woorden en uitdrukkingen die laten zien hoe diep
onze huid in onze psyche verankerd is. ‘Ge-voelen’, ‘begrijpen’,
‘geraakt worden’ en ‘con-tact’ vinden allemaal
hun oorsprong in zintuigelijke ervaringen via de huid.
Maar ook alledaagse uitdrukkingen als ‘iemand op de
huid zitten’ en ‘iemand de huid volschelden’ verraden de
emotionele en sociale betekenis van huid en haar, net als
‘zijn huid wagen’ en ‘iemand tegen de haren instrijken’.
Dat is niet zo vreemd, als je bedenkt dat onze eerste contacten
met de wereld via de huid lopen. Voor een pasgeborene
is het leven een en al tactiele ervaring. Het
letterlijke ‘gevoel’ is voor een baby het belangrijkste zintuig.
Alles wat los en vast zit wordt betast, be-grepen en
in de mond genomen. Baby’s nemen waar via hun huid en
maken zich zo vertrouwd met hun omgeving. Liefdevolle
aanrakingen, omarmen, knuffelen en strelen geven een
baby warmte en veiligheid en daarmee het vertrouwen dat
nodig is om zich te ontplooien.
Na verloop van tijd krijgen andere communicatievormen
de overhand. Wanneer een kind beelden en geluiden als
symbolen heeft leren herkennen en heeft leren spreken,
zakt het ‘voelen’ weg naar de derde plaats. Volwassenen
‘tasten’ elkaar vooral af met woorden en hun ogen.