Advies 'Armoede en sociale uitsluiting' - Demos

Het herverdelingsvraagstuk moet weer prominent op de beleidsagenda worden geplaatst.
In de verdeling van middelen kan een grotere selectiviteit van lagere inkomens
en zwakkere sociale groepen worden ingebouwd zonder daarbij het
draagvlak te verliezen van de brede samenleving. Het bedrag van leefloon houdt
geen rekening met het aantal kinderen; waardoor de scheeftrekking blijft. De bijkomende
kosten worden niet gedekt door de kinderbijslag; zoals bovenvermelde
studie duidelijk aangeeft. De discussie over het verhogen van het minimuminkomen
moet ook samengaan met het verminderen van de kosten verbonden aan
huisvesting (en energie); naast andere kosten in de gezondheidzorg, onderwijs, …
School- en studietoelagen, huisvestigingspremies, vermindering energiebijdragen,…)
zouden automatisch moeten worden toegekend. Geen kat vindt haar jongen
terug in allerlei administratieve aanvragen en regeltjes. Zeker niet de sociaal
zwaksten of laaggeschoolden.
Indien een werkloos gezin het geluk heeft om een woning te huren op de sociale
huisvestingsmarkt, dan daalt het aandeel in het totale budget van deze
kosten met 15% (voor koppels) tot 25% (voor alleenstaanden). In vergelijking
met een gezin zonder kinderen, kijkt een gezin met kinderen aan tegen een
meerkost van 259 euro tot 564 euro afhankelijk van de leeftijd en de gezinssituatie.
Duidelijke cijfers om te pleiten voor meer sociale huisvesting voor deze
doelgroep. Dergelijke huisvesting kan een structurele oplossing bieden in de
strijd tegen armoede.
(Uit: Storms, B & K. Van Den Bosch: Een budgetstandaard voor Vlaanderen)
Naar kinderen toe lijkt het ons wenselijk een selectieve kinderbijslag voor gezinnen
met armoederisico in te bouwen. De budgetstudie bevestigt dat deze maatregel
kinderen kan beschermen tegen de kwalijke gevolgen van armoede. De vraag moet
ook gesteld worden of dergelijke selectieve kinderbijslag niet als een basisrecht van
het kind moet aanzien worden wil het een passende levensstandaard kunnen aanhouden.
Kinderbijslag wordt momenteel nog traditioneel gevoed vanuit de solidariteit
tussen gezinnen met kinderen en gezinnen zonder kinderen. In de huidige
gezinsrealiteit vormt ontbinding en alleenstaand ouderschap een reëel risico. Dit
brengt ons bij de vraag of we niet eerder selectief moeten kijken naar de positie van
het kind in plaats van naar het gezin? Met andere woorden: een Vlaamse kinderbijslag
als een herverdelingsinstrument ten aanzien van kinderen.
Mijn dochter heeft een gehoorstoornis die door een erkende arts vastgesteld
werd op 75 procent. Toch krijgt ze geen verhoogde kinderbijslag. We hebben
die tegemoetkoming echt nodig om voor haar de nodige hulpmiddelen te kopen
en de medische handelingen te betalen.
(Moeder van Louise, 7 jaar)
Mijn zoon heeft een handicap die opgenomen is in de lijst van pediatrische
aandoeningen. Op basis hiervan konden we een aanvraag doen tot verhoogde
kinderbijslag. Tot onze verbazing was de beslissing negatief, niet omdat de
aandoening geen recht geeft op een verhoogde tegemoetkoming, maar enkel en
alleen omdat hij op het verkeerde moment geboren is. Kinderen geboren na 1
januari 2006 genieten wel een verhoogde kinderbijslag voor deze aandoening.
Oudere kinderen niet. Dit is een onrecht ten aanzien van mijn kind. Tegemoetkomingen
moeten worden toegekend op basis van de noodzakelijke zorgen,
en niet op basis van een geboortejaar.
(Moeder van Tristan, 7 jaar)
43