Tijdschrift Gezondheid en Politiek jaargang 1985 nr 4

ze afleverden. Wat staat er op het etiket, zit er een bijsluiter
bij. We hadden een paar trucjes ingebouwd. Vesparax bijvoorbeeld
wordt - dat is tenminste een advies van de
KNMG - niet in grotere hoeveelheden dat vijf stuks afgeleverd.
Op ons recept stond het aantal tien en dat werd
ook moeiteloos door apothekers geleverd. Moeilijk is om
artsen te vinden die de recepten die jij verzint uit willen
schrijven. We hebben ook bekeken wat ze in de vrije verkoop
aanbieden. Voor je keel krijg je bij de één Wybertjes,
bij 'n ander iets voor frisse adem en bij weer 'n ander
zware coffeïne-tabletjes. Of je bekijkt of ze - als je bijvoorbeeld
pijnstillers vraagt - goedkope of dure middelen verkopen.
Dat vind ik het leukste onderzoek. Je gaat er zelf
op uit, je kijkt hoe het in de praktijk allemaal werkt. Het
is onderzoek vanuit een voor onze leden heel herkenbare
situatie.
Probleem bij de invloed van dit soort onderzoek is dat
je er weliswaar voortdurend op zit te hameren dat de arts,
de apotheker en andere hulpverleners juiste informatie
moeten geven, maar dat de consument toch vaak de 'witte
jas' vertrouwt. Die hebben er toch voor geleerd?
Voor die mensen maakt het toch ook niet uit wat ze
krijgen, wybertjes of zwaardere spullen? 't Werkt omdat
ze de arts vertrouwen!
Dat is ook het dubbele eraan. Jij velt een oordeel dat
bet 'verkeerd' is, terwijl het misschien wel de eigen wens
van de patiënt is. In je opleiding leer je dat je moet doorvragen,
dat het een psychosociaal probleem kan zijn, terwijl
de patiënt misschien alleen maar een recept wil. We
hebben onderzoek gedaan naar 'kind en ziekenhuis', omdat
we zelf het idee hadden dat ouders voortdurend bij
hun kind moeten kunnen zijn (open bezoekuren, kunnen
blijven slapen ...). Uit onze enquête bleek dat ouders die
sociale druk ontzettend vervelend vonden. Ze hadden het
idee dat ze. als ze naast een bed verderop iemand zagen
zitten. zij ook moesten blijven, terwijl ze liever' snel naar
huis wilden om ~"OOr de andere kinderen te zorgen. Je hebt
er zeil een bepaalde visie op hoe het goed zou zijn, maar
Foto:InevandenBroek
in de praktijk blijkt dan dat mensen het hardstikke vervelend
vinden om de hele dag naast zo'n bedje te gaan zitten.
Wat voor de één geldt, hoeft helemaal niet voor de ander
op te gaan, dat is een probleem bij deze onderzoeken. Als
we bijvoorbeeld pleiten voor het kindveilig verpakken van
geneesmiddelen, dan zijn gehandicapten srtegen, omdat
ze die verpakking niet meer open kunnen krijgen. Waar
kies je dan voor?
Inspraak , '
Het lijkt erop dat er een heel nieuw vergader- en bonzencircuit
in de gezondheidszorg aan het ontstaan is: patiënten
die op allerlei niveaus bij het beleid betrokken worden
en landelijk en regionaal in platforms 'de patiënt' vertegenwoodigen
...
Dat heeft niets meer te maken met patiëntenvertegenwoordiging.
Er is wel een goed overleg tussen platformvertegenwoordigers,
er zijn studiedagen over hoe je je achterban
erbij kunt houden, er is een blad van de Werkgroep
2000 dat de mensen informeert. Het is een dilemma. Aan
de ene kant wordt patiënten vaak verweten dat ze alleen
maar over hun eigen individuele situatie kunnen praten.
Aan de andere kant, als je dat soort anecdotes als 'laatst
was ik nog bij mijn dokter en ...' uit de vergaderingen
houdt, ben je ook zo'n grijze duif die niet meer weet wat
z'n eigen ervaring is met de hulpverlening. De kadercursussen
van het Landelijk Patiënten/Consumenten Platform
benadrukken dat ook: voor ogen houden wat je eigen
ervaringen waren en niet zo worden als die andere vergaderaars.
Leren vergaderen, leren lobbyen èn je eigen ervaring
voor ogen houden!
Zijn er binnen de patiëntenbeweging groepen die weigeren
mee te doen aan het inspraakcircus?
Ik zou het niet weten . Je moet je niet op al die inspraak
verkijken hoor. Ik merk wel- ook binnen de Consumentenbond
- dat mensen kritischer gaan kijken naar bijvoorbeeld
participatie in de Nationale Raad voor de Volksae-
21