schuld en schaamte

Het nare van ouder worden is niet zo zeer dat je vel gaat lubberen, je putjes in je benen krijgt en
je buik, billen en borsten naar beneden gaan hangen. Het is vooral dat je zo gaat stinken naar
oude vrouwen. Of, oude vrouwen die hebben nog een ander luchtje, daar zit nog een
medicijnengeur door heen gemengd. En die zweten en menstrueren ook niet meer als ze achter
hun rollater door de gangen van het verzorgingshuis aan schuifelen. Middelbare vrouwenlucht
zal het wel zijn. Hoeveel ik ook douche en smeer, die geur uit alle gaten en holtes blijft. Die geur
op de wc, de lakens op mijn bed. Als de gelegenheid zich al voor zou doen, maar dat doet ie
niet, dan zou ik niet meer met iemand naar bed durven, zo’n afkeer heb ik van mijn
lichaamsluchten. Het ruikt naar iemand anders, naar de middelbare vrouw die ik niet ben, want
ik ben nooit ouder geworden dan een jaar of achttien.
Tussen de middag bleven we over op school. De kinderen die er bij hoorden dan. Een paar die
in de buurt van de school woonden niet, maar die zouden zich nooit op die school thuis gaan
voelen. Harriet woonde een eind van me vandaan, maar ‘tussendemiddag’ maakte veel goed.
De pauzes waren in die tijd ook niet flauw. Zo hadden we zeker anderhalf uur de tijd om
eindeloos te spelen, beelden trekkertje, elastieken, touwtje springen, maar vooral Kameleon,
Jerommeke, of Mariska.. Hele boeken werden nagespeeld en aangevuld. Beurtelings namen
Harriet en ik daarin het voortouw. 'En toen was jij, en toen was ik'.
In het overblijflokaal werd de boterham met pindakaas snel met de lauwe plasticsmakende melk
weggespoeld en kon het spel beginnen. In feite gebeurde er niet veel meer dan een hoop heen
en weer rennen en veel praten. Want daar was dan het land van Gerben en hier de Kameleon
en dan gingen we naar het dorp en dan was daar de boef die Hielke (en dan was jij Hielke
Harriet) onderuit haalde en toen kwam Gerben (en dan was ik Gerben.) En wie is dan Heit?
Nou dan ben jij ook Heit, of mag Anneke meedoen? Ja goed dan was Anneke Heit en dan was
Jolande de boef.
Soms had het gesneeuwd en gevroren en was de speelplaats een grote glijbaan. Het kwam er
dan op aan vroeg te komen en vast je eigen glijbaan in te glijden. Je moest zorgen de snelste
en de gladste te hebben. Met rode oren gleed je dan de hele tijd heen en weer terwijl de
kinderen om je heen vol bewondering toekeken. 'Mag ik nou mag ik'. Nee ik, toe Marlies mag
ik?'. De school leek vaak later aan te gaan en de pauzes langer als er ijs was.
Als het mooi weer was gingen we wel eens met de klas naar het park, waar heuveltjes en
bosjes en spannende paadjes waren. De grootste bijdrage aan de spanning waren de verhalen
over de enge mannen in de bosjes. Mijn broer Herman had er wel eens een gezien, beweerde
hij. Terwijl Herman hard wegrende stond die man nog met zijn wijsvinger te zwaaien. Erg eng.
Het spel werd er des te leuker door. Ik als Jerommeke 1 en Harriet als Jerommeke 2 renden
alle zandpaadjes af op zoek naar enge mannen die we dan wel eens zouden verjagen. Soms
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 12