schuld en schaamte

de doktoren bij te staan, terwijl die onvermoeid de plaatselijke bevolking beter maken. De dokter
is bij voorkeur Albert Schweizer. Later pas ontstond de gedachte dat we zelf wel eens dokter
konden worden.
Harriet heeft alleen maar zonen, maar ze mailt niet veel over hen. Met moeite kan ik bedenken
hoe ze heten en hoe oud ze nu zijn en wat hun bezigheden zouden kunnen zijn in Santa Cruz.
De oudste, Andy, op High School nu, speelt ongetwijfeld baseball en football, als maar heen en
weer gereden door zijn moeder met een laag dreunende en veel benzine slurpende auto. Bij die
andere twee kan ik me niets voorstellen hoe is dat op zo'n lagere school in Californië? Wat
doen die kinderen? Voor de televisie hangen, oefenen voor een optreden op school, of zouden
ze ook buiten kunnen spelen, oorlogje op het plein, spiderman op de klimmuur? Zouden ze ook
een beste vriend hebben?
Harriet was er altijd. Harriet ging naar dezelfde school en naar dezelfde tennisbaan en dezelfde
dansles. We kenden dezelfde jongens en gingen naar dezelfde feestjes. Harriet leefde
hetzelfde leven, het leven werd gemeten aan de hand van Harriet. In mijn innerlijke
conversaties was Harriet de tweede persoon. Dingen waren leuk als ik dacht dat Harriet het
leuk zou vinden. Altijd vroeg ik me af wat Harriet van een situatie zou vinden. Later, na de
eerste psychologiecolleges aan de universiteit, benoemde ik Harriet als mijn alter ego. Maar
toen was het eigenlijk al over.
Harriet, hoe is het met je, ben je gelukkig daar? Ik vraag me nu niet meer af wat Harriet ervan
zou vinden, maar dat laat een grote leegte achter. Want aan wie kan ik me nu meten. Er is niets
en niemand. Ik ben geheel op mezelf aangewezen. Ik moet mijn eigen mening vormen. Ik hoor
bij geen enkele groep en opinieleiders ken ik niet. Dit bedenkend krijg ik sterk de neiging in
huilen uit te barsten. Dat zullen de hormonen wel zijn. Dat is het enige voordeel aan de
maandelijkse cyclus. Je kunt er altijd stemmingswisselingen mee verklaren; de schuld geven
eigenlijk.
Daar is de baas erg goed in. Ze legt de schuld bij de computer als de tekst er verkeerd uitkomt,
want die moet toch bedenken dat ze het te druk heeft om zich alle eigenschappen van het
tekstverwerkingsprogramma aan te leren. Ze legt de schuld bij de secretaresse want die had
toch wel kunnen bedenken dat ze nu een afspraak met de wethouder had willen hebben, want
daar ben je toch secretaresse voor.
De enige die nooit de schuld krijgt is de eeuwige geliefde Bernhard, die natuurlijk wel eens
stoute dingen doet, zoals parachutespringen en dan iets breekt, zodat de baas weer dagen
thuis aan de verzorging moet, maar daar wordt met de grootste tederheid over gesproken. De
andere medewerkers van het bureau moeten dan maar de werkzaamheden opvangen. Je kunt
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 14