schuld en schaamte

eens bekijken. Het dorp lijkt me groter dan verwacht, misschien zijn er wel meer garages hier.
De kroegen zijn nog dicht, daar kan ik niets vragen. De bakker is mogelijk open, maar dan zou
het toch wel beleefd zijn tevens een brood te kopen, dus daar kan ik eigenlijk ook niet terecht.
Ik moet iemand op straat aanschieten. Wat is handig, een toeristisch type bij de arm te grijpen
of juist een autochtoon?
Toeristen weten mogelijk niet of en waar de garage is en de Fransen verstaan je bij voorkeur
niet. Het is weer zo’n dilemma, een van de vele van vandaag, waar ik nu net niet op zit te
wachten.
Na een kwartiertje zitten raap ik mijn moed bij elkaar en schiet de eerste de beste aan.
‘Monsieur, s’il vous plait, ou est le garage ici?’ Hé, Marlies, dat ik jou hier tegen kom. Hoe lang
is dat nu geleden ?’ Schakel, schakel. Wie is die man achter die baard en die sandalen, het
gevlekte T-shirt en de gescheurde broek? Eh? ‘Michiel, weet je nog wel, van de actiegroep 1
procent?’ ‘Michiel, wat doe je hier? Niet meer in Tanzania? Wat zie je er anders uit. Ik hield je
voor een Franse kroegtijger.’ ‘Ik zie er niet uit, dat is waar, maar dat komt omdat ik een huis aan
het opknappen ben hier. Ik heb nog geen elektriciteit’. ‘Wat kan ik voor je doen, Marlies, je ziet
er verdwaald uit. Loop even met me mee dan schenk ik je wat koffie’. Ik kan net de reflex
tegenhouden die het woord koffie in me oproept en leg Michiel de situatie uit. Geen probleem
we gaan een garage zoeken en even nog geen koffie. Er blijken twee garages in het dorp, die
we beiden bezoeken, zonder succes. In geen van beide is Paula gesignaleerd. Michiel laat
naam en adres achter bij de garagisten voor het geval Paula nog komt opdagen. Ik ga met
Michiel mee en dat spijt me helemaal niet. Ergens vaag op de achtergrond voel ik me ongerust
over Paula. Maar ik voel me vooral erg gerust over mezelf. Ik hoef niet te liften, ik hoef geen
onverstaanbaar Frans te praten. Ik hoef niet te handelen, geen dilemma’s op te lossen. Ik mag
gewoon mee met iemand die vertrouwd voelt, die mijn taal spreekt en toch niet te veel vraagt. Ik
voel me gekend in mijn naam en in mijn geschiedenis. Geen onbekende gezondheidsnichten,
nachtelijke kikkers of ritselende egels op een camping municipal, maar een bekende van toen
het leven nog easy going was. Er is geen elektriciteit en er is maar één kamer ingericht en
stofvrij, maar daar staat wel een heerlijke bank waar ik op liggen mag. Michiel vertelt een nieuw
leven te zijn begonnen in Frankrijk, na 10 zware jaren in Tanzania. Hij heeft nog geen idee wat
hij hier kan gaan doen en hoe hij in zijn levensonderhoud gaat voorzien. Maar voorlopig is het
hier geweldig en heeft hij zijn handen vol aan het verbouwen van het huis. Een kleine
boerenwoning aan de rand van het dorp, dat hij voor een habbekrats gekocht heeft en van de
grond af weer aan het opbouwen is. De elektriciteit wordt morgen aangelegd door zijn broer die
dan drie weken over komt. Er is wel al water en riolering. Mijn specialiteit, lacht Michiel, dus dat
zat er het eerste in. Ik mag naar een echt toilet en een bad nemen. Ik krijg thee en een
beschuitje.
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 44