schuld en schaamte

Ik zie aan zijn ogen en lachhoeken dat Michiel het een steeds leuker uitstapje vindt worden. Ik
buig mijn hoofd deemoedig als we weer naar buiten lopen. Volgens Michiel kunnen we wel even
naar het huis van de kroegbaas lopen. Het is een mooie dag, het is een leuk uitstapje, we zien
nog eens wat van het dorp. ‘Ja, ja’, mopper ik hem toe, ‘maar ik kan me hier niet meer vertonen.
Ik ben meteen een outcast geworden. Zie je iedereen kijkt me met de nek aan.’ Er loopt
inderdaad nog een persoon in de straat voor ons. We vinden het huis van de kroegbaas snel en
kloppen beleefd op de deur. Mevrouw zelf doet open, nee niet Paula. Er blijkt een mevrouw
kroegbaas te zijn, een keurig opgedirkte strak gerokte, gekapte en geblondeerde dame.
Kroegbaas zelf is er ook maar die zit nog een beetje ongewassen aan de keukentafel te roken
en een kop koffie te drinken. Een Hollandse vrouw? Ja inderdaad die was er gisteren en zocht
naar een kamer, maar je ziet, ik heb er geen en wel een vrouw, dus ik heb haar doorverwezen
naar een vriend. Pierre verhuurt chambre d’hôtes als hij er zin in heeft, dus ik denk dat ze daar
wel te vinden zal zijn. Zegt kroegbaas dus allemaal, of zoiets, voor zover ik het kon volgen.
Jammer wel, gaat kroegbaas verder. Hoe heet je eigenlijk vraagt Michiel tussendoor, ook Pierre
eigenlijk maar meestal word ik Pete genoemd, en Anglais, comprends? Hoe zo dommage
eigenlijk? Vraagt Michiel verder. Nou ja dat ik geen kamer heb en wel een vrouw als er zo’n
vrouw langs komt. Kent u haar ? Wat een vrouw! En moet er wat vormgevende gebaren bij.
Michiel kijkt verontschuldigend naar mij. Jongen daar kan jij toch niets aan doen, dat de
Fransen zich zo over haar uitlaten. Wellicht was de schoonmaakster dus wel echt jaloers, denk
ik. Blijf jij maar bij mij, Michiel. Ik hoop niet dat hij ook dat soort taal gaat uitslaan met die zelfde
gebaren en omfloerste blikken als we Paula eindelijk vinden.
Het is niet gebruikelijk in Frankrijk een kopje koffie te blijven drinken als je ’s ochtends langs
komt, dus dat doen we dan ook niet. We verlaten de kroegbaas en trekken verder. Het komt me
voor als een puzzletocht. Opdracht succesvol volbracht, nu naar de volgende. In Tanzania,
vertelt Michiel, was hij ook vaak dagen zo op zoek naar zijn Tanzaniaanse counterparts. Dan
was er weer eens een partner ondergedoken omdat er een ver familielid lucht van had
gekregen dat hij werk had en dus geld en dat geld wilde zo’n ver familielid dan graag lenen. Het
was niet de gewoonte dat soort verzoeken te weigeren, dus zorgden de betreffende
medewerkers er dan voor dat ze niet vindbaar waren. Helaas ook niet voor Michiel die dan
vervolgens niet verder kon met zijn project. Een andere keer bleek een partner tussendoor op
en neer gereisd naar zijn geboortedorp om het een of andere feest bij te wonen, zonder dit te
melden bij zijn werkgever. ‘Het was mooi werk daar, als het uiteindelijk lukte om de
waterpompen te plaatsen, maar ik heb heel wat dagen rondgezworven of gewacht en gewacht
en gewacht op medewerkers; op onderdelen die opnieuw besteld moesten worden omdat ze
zomaar waren verdwenen; op toestemming van de autoriteiten die weer opnieuw aangevraagd
moest worden omdat er andere autoriteiten waren gekomen’. ‘Heb je al die tijd daar alleen
gezeten, Michiel? Er waren toch wel andere ontwikkelingswerkers in de buurt? Je hebt je daar
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 48