schuld en schaamte

ij de groep te willen. We dachten allemaal bevriend met haar te zijn en ze kwam bij velen van
ons thuis over de vloer. Vervolgens zag ze kans om iedereen tegen elkaar op te stoken en de
meeste relaties van de leden in de groep zijn gestrand. En waarom? Waarom deed ze dat? Dat
vraag ik me nog steeds af. Ze had zelf een goede relatie. Ze was gevierd en geliefd en dat heeft
ze allemaal kapot gemaakt’.
Ik voel er niet veel voor op dat onderwerp door te gaan. Straks blijkt het verhaal over mijn Paula
te gaan en moet ik er iets mee. Moet ik een standpunt innemen, een keus maken, constateren
dat Katja niet deugt omdat ze dit soort verhalen over Paula vertelt, of constateren dat Paula niet
deugt. De een of de ander verloochenen dus, terwijl ik het net zo gezellig heb hier. Nu ik haar
weer een dagje niet gezien heb, zou ik het liefst weer gewoon het gevoel hebben dat Paula mijn
vriendin is, mijn beste vriendin. Ik begin me zorgen over haar te maken, zou ze me zoeken, is
ze nu wanhopig? Is ze op een camping gaan staan? Zou de auto al klaar zijn? Hoe kunnen we
nu met elkaar in contact komen?
Het vooruitzicht op een bank te mogen slapen in plaats van op een luchtbed in een tent met al
die beesten en geluiden om me heen trekt me erg aan. Ik ga wel vast liggen, maar Peter en
Michiel fluisteren nog lang tegen elkaar door. Katja is al naar zolder vertrokken, waar zij en
Peter op matjes zullen slapen. Michiel en ik blijven in de kamer, keurig op een afstandje van
elkaar. Ik moet ook niet aan nabijheid denken met mijn misselijke lijf en eigenlijk wil ik alleen
maar slapen. Ik verheug me op een lange diepe slaap, ik nestel me, draai me op mijn zij terwijl
ik de deken onder mijn knieën prop en tussen mijn gevouwen armen klem.
Peter en Michiel blijven nog lang kletsen, een geruststellend, verwarmend gemurmel op de
achtergrond, dat een sfeer van knusse huiselijkheid schept. De hele nacht spoken Katja en
Paula samen door mijn hoofd, ze maken elkaar uit voor rotte vis, hete teef en vals serpent.
Michiel staat aan de overkant van de rivier naar me te zwaaien, daar waar het warm is en veilig,
maar ik krijg mijn voeten niet uit het moeras getrokken.
Michiel en ik gaan de volgende ochtend meteen op zoek naar de garage in het betreffende
dorp. Daar staat inderdaad de auto. De achterkant is nog helemaal ingedeukt en de achterklep
kan zo te zien nog steeds niet open. Dus waar is Paula nu gebleven? Ze kon niet bij de
kampeerspullen en de andere bagage. Waar zou ze de nacht hebben doorgebracht? Michiel
informeert eens bij de garagist. Volgens deze Thierry heeft Paula een hele tijd hier staan
wachten en is vervolgens op zoek gegaan naar een hotel in het dorp. Dat is er overigens niet,
maar misschien wilde de kroegbaas wel een kamertje boven verhuren. Dus moeten we daar
maar eens na gaan vragen. Paula zou vandaag wel weer eens komen informeren naar de
stand van zaken volgens Thierry. Maar hij had haar al verteld dat de reparatie niet een, twee,
drie klaar zou zijn. Hij moest eerst nog een andere klus afmaken en dan pas kan hij aan de klep
beginnen. Zo te zien kost dat ook zeker nog een dagje werk en dan nog heb je een uitgedeukte
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 46