schuld en schaamte

gestaan zouden hebben. Moeder bleef natuurlijk tijdens dit gesprek, terwijl ik ongetwijfeld op zijn
minst op hoge toon gesproken zal hebben, zeer verstandig en kalm en overtuigd van haar
gelijk. Vader heeft al die tijd nauwelijks iets gezegd, behalve het instemmende gegrom op de
opmerkingen van moeder, ‘hè vader zo is het toch?’. Ze was zo kalm en overtuigd dat ze er niet
op bedacht was dat ik toen ik opstond om naar de wc te gaan mijn spullen pakte en de deur
uitliep.
Ik heb nooit meer contact opgenomen en zij niet met mij. Geen van mijn broers of zussen kwam
op de geweldige gedachte om eens naar me op zoek te gaan, om eens te informeren naar mij,
of om de regels van mijn ouders te trotseren en bij me op bezoek te komen. Ongetwijfeld was
het ze verboden. Ongetwijfeld was hen duidelijk gemaakt dat ik iets vreselijks had gedaan, iets
onvergeeflijks en dat ze voor hun eigen zielenheil er goed aan zouden doen me niet meer te
zien of te spreken. Maar dat ze dat allemaal ook nog slikten, dat stak me. Een enkele keer zag
ik broer Herman in de stad, dan draaide hij zich van me weg. Ik heb zelf ook niet meer de
moeite genomen om hem op zijn bek te slaan daarvoor. Mijn andere zussen en broers zag ik
nooit meer. We leefden blijkbaar andere levens, gescheiden circuits, andere steden, andere
idealen.
Harriet bezwoer me dat ze het echt aan niemand had verteld. Ja natuurlijk wel aan Paul1. ‘Wat
dacht je nou, daar bespreek ik alles mee, maar die vertelt het echt niet verder. Zo is hij niet’.
Paul1 was heel anders dan Harriet zich voorstelde. Ik heb haar toen eindelijk toegeschreeuwd
hoe ik over Paul1 dacht. Dat heeft ze me niet vergeven. Paul1 heeft natuurlijk bij zijn ouders
thuis spannende verhalen willen vertellen over het ruige studentenleven. Bij die leeghoofdige
ouders van hem met al dat veel te nieuwe geld en die slechte smaak. Om indruk te maken op
zijn mooie maar oerdomme zusje of zoiets. Ach misschien roddelde hij wel gewoon uit
kwaadaardigheid. En die leeghoofdige ouders konden in hun ogen meters in status stijgen door
contact te krijgen met mijn ouders. Ze hoefden alleen maar eens een keer wel op zondag in de
kerk te verschijnen en alleen maar een kort gesprekje aan te knopen. ‘Hoe gaat het? En met de
kinderen. Hoe bevalt Marlies de studie? Onze Paul heeft een geweldige tijd. Besteedt natuurlijk
veel te veel tijd aan het studentencorps en zo komt er van studeren weinig terecht. Maar ik zit
hem wel achter zijn broek. Hij moet tentamens halen anders stopt de toelage. Ik hoor dat
Marlies een vriendje heeft? Jullie hebben nog geen kennis gemaakt? Ik weet dat jullie er tegen
zijn maar misschien is het toch goed om het met Marlies over voorbehoedsmiddelen te hebben.
Je weet hoe dat gaat tegenwoordig onder die studenten. En zo’n abortus dat hakt er natuurlijk
wel in, dat kun je voortaan toch beter voorkomen.’
Of, misschien een nog directere methode. ‘Hoe gaat het met Marlies, heeft ze nog last van die
abortus?’
Harriet maakte het niet uit met Paul1. Ze zei mijn verdachtmakingen niet te willen geloven. Maar
hoe zou het anders gegaan kunnen zijn? Ze vond het meer voor de hand liggen dat mijn ouders
Schuldig Barbara van Balen Kleine Houtweg 8 2012 CH Haarlem 26